Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ, ο απείθαρχος Τιτάνας, αμφισβητεί την εξουσία του Δία, χαρίζοντας τη φωτιά και τις τέχνες στους ανθρώπους. Η τιμωρία του ήταν αμείλικτη. Με διαταγή του πατέρα των θεών Δία, που έτρεφε μίσος για το ανθρώπινο γένος, αναλαμβάνει ο Ήφαιστος με πρωταγωνιστές το Κράτος και τη Βία, να αλυσοδέσει τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ, σ΄ έναν απόκρημνο βράχο, στα όρη του Καυκάσου, όπου για χρόνια κάθε μέρα ένας αετός του έτρωγε το συκώτι, που ξανά μεγάλωνε το βράδυ και έτσι ήταν ατελείωτο το μαρτύριο του φιλάνθρωπου Τιτάνα. Ωστόσο εκείνος δεν σταμάτησε να καταφέρεται κατά της εξουσίας, εξαγριώνοντας έτσι περισσότερο τον Δία, ώσπου τελικά ο Ηρακλής τον γλίτωσε, αφού σκότωσε με τα βέλη του το όρνιο και τον απελευθέρωσε.
Ο Αισχύλος με την τραγωδία του «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ», αναφέρεται στην ελεύθερη βούληση και στην αμφισβήτηση της εξουσίας. Το κράτος λέει: άπαντ΄ επράχθη πλην θεοίσι τυρανείν ελεύθερος γάρ ούτις εστί πλήν Διός. Τα πάντα ρυθμίστηκαν, τακτοποιήθηκαν, εκτός από τη διακυβέρνηση των θεών. Κανείς δεν είναι ελεύθερος, εκτός από τον Δία (την εξουσία).
Σήμερα 2500 χρόνια από τότε και σε όλο το βάθος του χρόνου της ανθρώπινης ζωής, ανειρήνευτη είναι η πάλη, μεταξύ εξουσίας και εξουσιαζόμενων. Παρόλες τις μεταμφιέσεις της εξουσίας (τώρα πλέον με την οικονομική της μετάλλαξη, κεφάλαιο - τράπεζες - χρηματοπιστωτικό σύστημα) απέναντί της στέκεται πάντα ένας ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ, όλο και πιο αποφασιστικός και όλο και πιο ελπιδοφόρος.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός γνώρισε το Κράτος και τη Βία στο πετσί του. Γνώρισε τις συνέπειες της διαμόρφωσης της ανάπτυξης των εθνικών κρατών των Περσών, των νότιων Σλάβων, των Αρμενίων, των Αράβων, τις συνθήκες ιστορικής αποσύνθεσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που γίνονταν βεβαίως κάτω από την άμεση παρέμβαση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης.
Τα 3.000 χρόνια παραμονής των προγόνων μας στον Πόντο και τα 450 χρόνια σκλαβιάς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν ήταν όπως φαίνεται αρκετά να δημιουργήσουν τις συνθήκες για αυτή την μαζική σε ένταση και μέγεθος Γενοκτονία και Ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού στον Πόντο. Χρειάστηκαν μόλις 15 χρόνια, από το 1908 έως το 1923, για να συντελεστεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα από τους Τούρκους με καθοδηγητές τους Γερμανούς, που υποκινήθηκαν από τους ανταγωνισμούς και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Οι συνέπειες δεν ήταν ίδιες για όλους και όλες. Τα πλήγματα, τους διωγμούς σήκωσαν οι εργάτες, οι αγρότες, η φτωχολογιά, καθώς χρησιμοποιήθηκαν για άλλους σκοπούς, ερήμην τους.
Οι Έλληνες και Ελληνίδες του Πόντου δεν είχαν απέναντι τους γενικά και αφηρημένα τους Τούρκους, αλλά πριν απ΄ όλα την τουρκική αστική τάξη, που πάση θυσία, ακόμα και με αιματοκύλισμα ήθελε να βγάλει από την μέση το ανταγωνιστικό γι αυτήν ελληνικό κεφάλαιο. Απέναντι τους είχαν και την ελληνική αστική τάξη, που χρησιμοποίησε τους πληθυσμούς του Πόντου ως αντιπερισπασμό και χαρτί πίεσης για να διασώσει ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, εγκαταλείποντας τους την κρίσιμη στιγμή.
Οι εγχώριες αστικές τάξεις είχαν και έχουν κάθε συμφέρον να αποπροσανατολίζουν και να καλύπτουν τα αντιδραστικά τους σχέδια με τον διαχωρισμό των λαών και των μειονοτήτων με βάση τον πολιτισμό, την γλώσσα, την θρησκεία, την εθνική καταγωγή, για την συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών των κατακτητικών τους πολέμων, έτσι ώστε στη βάση του «διαίρει και βασίλευε» να κυριαρχούν, να αποκομίζουν κέρδη, αδιαφορώντας αν αυτές οι διαιρέσεις, οδηγούν σε αφανισμούς χιλιάδων αμάχων και πολλές φορές σε απάνθρωπες μεταξύ των ίδιων λαών αλληλοσφαγές.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, όχι μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή, αλλά και παγκόσμια οι αντίστοιχες διεθνείς διεργασίες, οι ανταγωνισμοί συμφερόντων οδήγησαν στην αφομοίωση και την εξόντωση ακόμα και σε ορισμένες περιπτώσεις στον αφανισμό μειονοτήτων που είχαν, μάλιστα, πολλές φορές μαζικό χαρακτήρα. Πλήρωσαν και οι Πόντιοι την πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το να τους αποτρέψουν από κάθε επηρεασμό από ριζοσπαστικά κινήματα, από τις ιδέες και τις αξίες του σοσιαλισμού.
Όπως βλέπουμε διαχρονικά, περιπετειώδης ήταν και η πορεία της ζωής των Ελλήνων του Πόντου και του Καυκάσου, βασανιστική και εξοντωτική, όπως και του «ΠΡΟΜΗΘΕΑ» από το Κράτος και τη Βία.
«…πόνεσα την αιώνια σταυρωμένη ράτσα μου που κινδύνευσε και πάλι στο προμηθεϊκό βουνό του Καυκάσου. Δεν ήταν ο Προμηθέας, ήταν η Ελλάδα καρφωμένη πάλι από το Κράτος και τη Βία στον Καύκασο-αυτός είναι ο σταυρός ο δικός της και φωνάζει. Φωνάζει τους ανθρώπους, τα παιδιά της να τη σώσουν». Νίκος Καζαντζάκης «Αναφορά στον Γκρέκο» στο κεφάλαιο, «Ο Καύκασος».
Έχει γραφεί, ότι συνυπεύθυνοι της Γενοκτονίας και του Ξεριζωμού των Ελλήνων Ποντίων από την ιστορική πατρίδα τους, ήταν οι ανταγωνισμοί και οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην περιοχή από τις αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, της πολιτικής ηγεσίας των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Τούρκων, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών, κ.ά.
Όμως, την κύρια ευθύνη είχε η ιμπεριαλιστική, μιλιταριστική αστική τάξη της Γερμανίας, η οποία στήριξε, οργάνωσε και καθοδήγησε από το 1908- 1923 αρχικά, την πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στην συνέχεια την πολιτική της αστικής τάξης της Τουρκίας του Κεμάλ Ατατούρκ, για την Γενοκτονία και τον Ξεριζωμό των Ελλήνων Ποντίων. Ότι γίνεται ακριβώς και σήμερα ύστερα από 100 χρόνια από την Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ελλήνων Ποντίων, γιατί προηγούνται τα ιδιοτελή στενά συμφέροντά τους, από τον ανθρωπισμό.
Εν τω μεταξύ ο ελληνισμός του Πόντου ζούσε ανάμεσα σε δυο ηφαίστεια της Οκτωβριανής Επανάστασης των Μπολσεβίκων του 1917 και της Επανάστασης του Κεμάλ Ατατούρκ της 19ης Μαΐου του 1919.
Από πλευράς τοπικών παραγόντων στον Πόντο, οι πολιτικοί ηγέτες ήταν αποπροσανατολισμένοι και εγκλωβισμένοι στην προπαγάνδα των καπιταλιστικών δυνάμεων, με τις οποίες διαπραγματεύονταν την ανεξαρτησία του Πόντου και το αποτράβηγμα των Ελλήνων από το σοσιαλισμό. Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι προς όφελος τους (σε αντίθεση με τους Έλληνες του Πόντου που η ηγεσία τους έδειχνε εχθρότητα στο σοσιαλισμό), για την προσέγγιση τους με τους Ρώσους και την υπογραφή συμφώνου φιλίας και αδελφοσύνης στις 16 Μαρτίου 1920. Με την συμφωνία που υπογράφηκε, βοηθήθηκε ο απελευθερωτικός αγώνας των Τούρκων, όπως οι ίδιοι θεωρούν τον αγώνα τους, εναντίον των επεμβάσεων το Φθινόπωρο του 1918 των καπιταλιστικών δυνάμεων της ΑΝΤΑΝΤ των 16 χωρών στην σοσιαλιστική Ρωσία και στη συνέχεια, στις 2 Μαΐου 1919, στην Τουρκία, αλλά και ενάντια στην κρατούσα πολιτική της Φεουδαρχικής τάξης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η προσέγγιση της Ρωσίας με την Τουρκία δεν έγινε στη βάση ιδεολογικής και πολιτικής συμφωνίας, αλλά στη βάση του γεγονότος ότι αμφότερες εξήγανε απελευθερωτικό αγώνα.
Η αλήθεια είναι, κατά την περίοδο εκείνη, ότι οι πολιτικοί ηγέτες του αγώνα του Ποντιακού Ελληνισμού, άφησαν και πέρασε πολύτιμος χρόνος, χωρίς να έχουν οργανωθεί.
Δεν εκτίμησαν ορθά την κατάσταση των συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή, όπως:
Το δυσχερές έδαφος της απέραντης χώρας.
Την αντοχή και τις διαθέσεις των Τούρκων, οι οποίοι πολεμούσαν με την πεποίθηση ότι δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας τους.
Τον υπέρτερο Τουρκικό πληθυσμό από τους Έλληνες.
Την άνοδο του Τουρκικού αστικού εθνικισμού.
Την επιδίωξη συγκρότησης ενός Τουρκικού έθνους-κράτους, μετά την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Την παρεμπόδιση από την ισχυρή οικονομική Ελληνοποντιακή, Αρμένικη, Ασσυριακή αστική τάξη, της επιδίωξης της Τουρκικής αστικής τάξης να τις αντικαταστήσει ως κυρίαρχη δύναμη.
Την πολιτική που είχε η Ελλάδα στην περιοχή και τίνος συμφέροντα εξυπηρετούσε και τι ευθύνες φέρει σε εκείνες τις συνθήκες.
Την λαθεμένη εκτίμηση, ότι θα έρχονταν ο Στρατηγός Παρασκευόπουλος, με διοικητή τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Νίδερ με το Ελληνικό εκστρατευτικό σώμα των 25.000 στρατιωτών, για ενίσχυση των Ελλήνων του Πόντου. Αυτό δημιούργησε προσδοκίες, που τελικά διαψεύστηκαν, αφού εκείνοι αποβιβάστηκαν στην Οδησσό και στην Κριμαία, για να βοηθήσουν τους Αγγλογάλλους στην κατάπνιξη της επανάστασης των Εργατοαγροτών, στη Ρωσία.
Την απόρριψη της πρότασης των μπολσεβίκων ( 27/4/1920 ) από την Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων Ποντίων, να δημιουργήσουν πολιτική οργάνωση μέσα στο Σοβιετικό έδαφος, προσφέροντας τους παράλληλα και όπλα.
Την παρεμπόδιση από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ και το Ελληνικό, Αρμένικο, Ασσύριο κεφάλαιο, να διεισδύσει ο Γερμανικός ιμπεριαλιστικός μιλιταρισμός στις αγορές της ανατολής.
Φαίνεται καθαρά πλέον, με τις δυο στρατιωτικές εκστρατείες που έκανε η Ελλάδα στην Σ. Σ. Ουκρανία και στην Μικρά Ασία, δεν είχε σκοπό να βοηθήσει τον ελληνισμό του Πόντου για ανεξαρτησία ή αυτοδιάθεση.
Υπήρχε έλλειψη γνώσης της ηγεσίας των Ποντίων, για να συλλάβουν το βαθύτερο νόημα, τι σήμαινε για τους Πόντιους η Σοβιετική Ρωσία.
Έτσι, αντί να συμμαχήσουν με τους Μπολσεβίκους, που στην πλειοψηφία τους οι δυο λαοί είχαν κοινά κοινωνικά ταξικά συμφέροντα, όπως:
α) η αποτίναξη του καταπιεστικού δεσποτικού οθωμανικού κράτους από τους Ποντίους, και της τσαρικής δυναστείας από τους Ρώσους
β) ο απελευθερωτικός Αγώνας των Ελλήνων κατά των Τούρκων και ο αγώνας των Ρώσων ενάντια στους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, που ήθελαν να διαμελίσουν την Ρωσία, τελικά συμμάχησαν με τους αποικιοκράτες της Δύσης.
Η αναποφασιστικότητα, η ασταθής και αντιφατική στάση της πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής ηγεσίας του Πόντου και της Ελλάδας, συντέλεσε στη μη οργάνωση του Ποντιακού Ελληνισμού, σε κατεύθυνση απελευθερωτικού επαναστατικού αγώνα.
Οι διαφορετικές απόψεις των πολλών Ελλήνων Ποντίων ηγητόρων, για το «ζήτημα του πόντου» διίστανται. Ο Χρύσανθος επιδίωκε Ομόσπονδο κράτος με τους Τούρκους του Πόντου. Το Εθνικό Συμβούλιο των Ποντίων Γεωργίας αρχικά ήθελε προσάρτηση του Πόντου με την Ελλάδα και αργότερα άλλαξε θέση και ζητούσε Ανεξάρτητο Πόντο. Ο Ε. Βενιζέλος ήθελε Ομόσπονδο κράτος με τους Αρμενίους. Οι πόντιοι που ζούσαν στην Ευρώπη ήθελαν προσάρτηση του Πόντου στην Ρωσία. Κάτω από αυτήν την πανσπερμία απόψεων των διαφόρων Ποντιακών ομάδων, ψάχνανε μετά, να βρουν αξιόπιστους πολιτικούς συμμάχους, να στηρίξουν την «ανεξαρτησία του Πόντου», προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη ρευστή κατάσταση που δημιουργήθηκε στην περιοχή. Ήταν πλέον αργά και ο Πόντος δόθηκε «μπαξίσι» στην Τουρκία, κάτω από τις αντιφατικές τακτικές της ηγεσίας.
Τελικά η ηγεσία εγκατέλειψε τον λαό, με τα όπλα στα χέρια, εκτεθειμένο στην Τουρκική προέλαση, δίχως οδηγίες, δίχως αρχηγούς και πρόγραμμα ενεργειών. Έτσι δημιουργήθηκε πανικός και έξοδος του πληθυσμού από τα πατρώα εδάφη.
Με την Γενοκτονία και τον Ξεριζωμό των παππούδων και των γονιών μας από τις προγονικές πατρίδες τους και την εξαφάνιση ενός πανάρχαιου Ελληνοποντιακού Πολιτισμού, έκλεισε άδοξα χωρίς να πέσει τουφεκιά, ένα κεφάλαιο τρισχιλιόχρονης και πλέον ιστορίας του Ελληνισμού.
Θεσσαλονίκη 26-11-2019
