Στην Καβάλα έγινε η πρεμιέρα η επιθεώτηση «Γόβα Παρθένα» του Δημήτρη Πιπερίδη σε κινηματογράφο της πόλης και ακολουθούν παραστάσεις και σε άλλες πόλεις της Μακεδονίας, με γνωστούς ηθοποιούς, σε μία παράσταση γέλιου και απρόσμενων καταστάσεων. Με τον Τρύφωνα Σαμαρά, τους ρόλους παίζουν ο Τάκης Βαμβακίδης, ο Αλέξης Παρχαρίδης, η Έρρικα Νικολαΐδου, ο Γιάννης Ξενιτόπουλος, η Ίνα Δ. Τσικοπούλου.
Η δαιμόνια Παρθένα (Αλέξης Παρχαρίδης), παλεύει σώμα με σώμα για τα… αποθεματικά της επιχείρησης με τον μαέστρο διευθυντή κ. Μισέλ (Τρύφων Σαμαρά), ο οποίος μαζί με την γραμματέα του (Έρρικα Νικολαΐδου) και τη σαγηνευτική εργαζόμενη Συλβί (Ινα Τσικοπούλου), έχουν να τιθασεύουν και τον γιο της Παρθένας, τον Ζορμπά (Τάκη Βαμβακίδη). Βεβαίως δεν φτάνουν ούτε οι δύο δικηγόροι (Βαγγέλης Ηλιάδης και Γιάννης Ξενιτόπουλος) για να ξεμπλέξει το κουβάρι της αθώας… ακολασίας! Τα σκηνικά της παράστασης έχει επιμεληθεί ο Γιώργος Λεπίδας.
Ο Δημήτρης Πιπερίδης, ο οποίος παρακολούθησε την πρεμιέρα, την Κυριακή13 Ιανουαρίου 2019, έγραψε στην προσωπική του σελίδα στο fb. «Χθες για πρώτη φορά, μετά από διακόσιες περίπου παραστάσεις που έχω κάνει τα τελευταία επτά χρόνια, είχα τη μοναδική χαρά να δω ένα έργο μου όχι πίσω από τις κουΐντες, κρυμμένος στα παρασκήνια, όπως έκανα μέχρι τώρα, αλλά καθισμένος αναπαυτικά στην πρώτη σειρά του εξώστη σαν κανονικός θεατής. Πρέπει να πω ότι μου άρεσε. "Σιγά μη δε σου άρεσε...", θα μπορούσε να πει κανείς. Δεν είναι έτσι. Διότι είναι άλλο να στήνεις μια παράσταση από την αρχή, να γράφεις τα κείμενα και να παρακολουθείς στιγμή προς στιγμή τη μετουσίωση της έμπνευσης σου σε θεατρική πράξη, κι άλλο να παραδίδεις το κείμενό σου σε ένα συνεργάτη -στην κρίση και την εμπειρία του οποίου προφανώς έχεις εμπιστοσύνη- και να το βλέπεις μετά από καιρό ως ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση.
Μου άρεσε λοιπόν και το απόλαυσα. Κι έφυγα από την Καβάλα ευτυχισμένος. Όχι τόσο για το αδιαχώρητο που σημειώθηκε και στις δύο διαδοχικές παραστάσεις. Η εμπειρία μου με έχει διδάξει ότι αυτό δε σημαίνει τίποτε. Μπορεί ένα έργο να κάνει πάταγο τη μια μέρα και να πατώσει την αμέσως επόμενη. Έφυγα ευτυχισμένος γιατί είδα κόσμο να γελά με την καρδιά του, πολύ περισσότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς σε ένα έργο πρόζας, ανακατεύτηκα με τον κόσμο που συνωστίζονταν στις εξόδους κι άκουγα τα αυθόρμητα σχόλια και τις εντυπώσεις του, και επίσης γιατί είδα τους συντελεστές της παράστασης να απολαμβάνουν αληθινά αυτό που έκαναν κι αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.
Ζητώ συγγνώμη από τους καλούς φίλους και συνεργάτες που έφυγα σαν τον κλέφτη και δεν πήγα στα καμαρίνια για να τους συγχαρώ και να τους ευχαριστήσω, ως στρατιώτης όμως σε αυτή τη δουλειά, ήξερα ότι ο χρόνος τους ήταν λιγοστός, αφού μέσα σε λίγα μόλις λεπτά έπρεπε να ετοιμαστούν για την επόμενη παράσταση που θα ακολουθούσε αμέσως μετά. Τους ευχαριστώ λοιπόν από εδώ, και τους εύχομαι ο χθεσινός θρίαμβος να είναι μόνον η αρχή.
