Σ’ ένα διάλειμμα τσακώνω ένα ζιζάνιο της έκτης που ‘κανε φασαρίες κ’ αναστάτωνε το σχολείο.
-Σκύψε ρε, γα...τον Ανανία σου, να σου ρίξω μία στο σβέρκο.
-Εγώ δε σκύβω, άμα θες χτύπα με στα ίσα, μου είπε.
Έσκυψα εγώ και τον φίλησα στο μέτωπο...
Παπαδόπουλος Δ. Χρήστος
Ακτιβιστής απόδημου ελληνισμού, ανήσυχος συμπολίτης στη Νυρεμβέργη, πιονιέρος εκπαιδευτικός ελληνικής Γραμματείας στα σχολεία της, ο έντιμος φίλος και Διαγορίδης οικογενειάρχης, Χρήστος Παπαδόπουλος, έφυγε πριν δεκαπέντε χρόνια σαν τέτοιες μέρες, επιλογίζοντας πρόωρα την ιδιαίτερη εποχή του.
Ο Δάσκαλος, που ‘χε εφηβικό μεράκι να γραφτεί στη νεολαία Λαμπράκη, (αλλά μεταπείστηκε από την «πατρική στοργή» του μπάρμπα Μήτσου), ο Χρήστος Παπαδόπουλος, με θάρρητα απ` το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, σέρφαρε παρέα μ’ αφοσιωμένες κολεγιές και ισάξια συνέλκα του στη δυναμική ταυτογνωσίας των Ποντίων μεταναστών, μειράκια της μετεμφυλιακής Ελλάδας δηλαδή, εργάτες του Μπράντ, του Σμίτ και του Κόλ δηλαδή, κατορθώνοντας τρεις δεκαετίες θάματα κ` απ` τη φόρα εκείνη τους ακόμη πράματα...
Τη συγκρότηση του ικανότερου δυνητικά ανθρωπιδικτύου Ελλήνων της Ευρώπης, με την ανεκτίμητη κοινωνία των νεαρών μελών του και το εμβληματικό ραντεβού
των ετήσιων φεστιβάλ ποντιακών χορών της. Της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων Ευρώπης.
Ο κοντός, ο δαιμόνιος καταφερτζής, ο απίθανος νοικοκυρευτής της προσφυγοσύνης χιλιάδων μεταναστών, ο γιος του μπάρμπα Μήτσου, του πρόσφυγα από τον βυζαντινό οικισμό Αργαλί Τραπεζούντας.
Αύριο στην εκκλησία Αγίου Παύλου Νυρεμβέργης, 15 χρόνια μετά θα του πούμε πως του `μαστε ακόμη θυμωμένοι.
Κυριακή 02.10.2022 Μνημόσυνο Χρήστου Παπαδόπουλου.