Η λασπολογία, η αντίφαση, η υποκρισία, η υπερβολή, ο στρουθοκαμηλισμός και η πολιτική σκοπιμότητα, εχθροί της ιστορικής αλήθειας.

.Στο Εκλογοαπολογιστικό Συνέδριο της ΠΟΕ που πραγματοποιήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2016 στον ίδιο αυτό χώρο του Δήμου Πανοράματος, ανάφερα με ανακοίνωση που διακίνησα, ότι: «η διέξοδος για την ΠΟΕ από την μίζερη κατάσταση που περνάει, εξαιτίας ορισμένων συμπεριφορών και συμφερόντων παραγόντων ποντίων, είναι, ανεξάρτητα πολιτικών πεποιθήσεων, να πάρουν την «τύχη» της στα χέρια τους και μέσα από ένα συνειδητοποιημένο, πλειοψηφικό, ρωμαλέο, μαζικό, ενωτικό πολιτιστικό κίνημα, να επιβάλουν λύσεις στα χρονίζοντα αιτήματα».

Παράλληλα είχα ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ: «να σπάσει κάθε επιδιωκόμενη γραμμή, που δεσμεύει την ελεύθερη έκφραση της ψήφου των Συνέδρων και να αφεθούν ελεύθερα και δημοκρατικά να ψηφίσουν τους κατάλληλους, ικανούς υποψηφίους για το αξίωμα του μέλους του ΔΣ της ΠΟΕ». Με το σύνθημα: «ΟΧΙ ΣΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΛΙΓΟΥΡΙΔΕΣ, ΚΟΛΟΤΟΥΜΠΕΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΑΣΗ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΧΩΡΟΥ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ Η ΨΗΦΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΠΟΕ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΡΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ».

Η παραπάνω πρόταση για τις υποψηφιότητες ισχύει και σ' αυτό το Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε..

Όπως βλέπετε, δεν διαψεύσθηκα γι’ αυτήν την εκτίμησή μου. Οι κοινωνικές αντιθέσεις που έχουν οικονομικό και θρησκευτικό υπόβαθρο, δεν άργησαν να εμφανισθούν και στο εποικοδόμημα του πολιτισμού της ΠΟΕ, με την παραίτηση των 8 συμβούλων της ομάδας του θεολόγου Θεοδόση Κυριακίδη από το ΔΣ της ΠΟΕ και φυσικά νωρίτερα με την διάσπαση της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. και ας κόπτονται στα λόγια, σε όλη την διαπασών, ότι είναι υπέρ της ενότητας του οργανωμένου ποντιακού χώρου.

Τι παρατηρούμε όλο αυτό το διάστημα. Ο άνθρωπος με το χρήμα, που ονομάζεται Ιβάν Σαββίδης, αφού βοήθησε στην διάσπαση της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε., προσπαθεί με τις επιρροές του, όπως είναι ο θεολόγος Θεοδόσης Κυριακίδης, ο φίλος και συμπατριώτης Επαμεινώντας Φαχαντίδης πρόεδρος του Ερευνητικού Κέντρου Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, με τις προσφωνήσεις του προς τον Ιβάν Σαββίδη, αποκαλώντας τον «Σύγχρονο Πόντιο Τραντέλλενα» και «Ευπατρίδη ομογενή», η Χριστίνα Σαχινίδου πρόεδρος της ΠΟΠΣ, καθώς και άλλοι ιθύνοντες πόντιοι, μόνο υποτέλεια δείχνει προς το μεγάλο κεφάλαιο. Η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί σε επίπεδο ταξικό με το μεγάλο κεφάλαιό, θα είναι πλασματική και εύθραυστη, γιατί τα συμφέροντά του είναι εκδιαμέτρου αντίθετα με τον λαϊκό πολιτισμό που υπηρετούν τα σωματεία. Σκοπός τους είναι να διασπάσουν και να διαλύσουν την ΠΟΕ, όπου σ’ ένα βαθμό το πέτυχαν, με την παραίτηση της ομάδας Θεοδόση Κυριακίδη από το ΔΣ της ΠΟΕ.

Η τάση ορισμένων παραγόντων του οργανωμένου ποντιακού χώρου, είναι:

1) Να εμπορευματοποιήσουν τον λαϊκό πολιτισμό και να ζουν από αυτόν,

2) Να αξιοποιήσουν τον πολιτισμό για την ανέλιξη και προβολή τους στα δημόσια πράγματα της χώρας,

3) Να χειραγωγήσουν και να ελέγξουν τον λαϊκό πολιτισμό, το επιχειρηματικό και θρησκευτικό-εκκλησιαστικό αντικομουνιστικό κατεστημένο, πολιτιστικά και πολιτικά.

4) Να συντηρήσουν οι αντικομουνιστές πόντιοι «ιστοριογράφοι» την διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, σε αγαστή συνεργασία με τους εθνικιστές, με λόγια και με έργα και την αντιπαράθεσή τους με το ΚΚΕ, γιατί είναι χρήσιμο εργαλείο για την Ιμπεριαλιστική Αστική Τάξη, για την επώαση του αυγού του φιδιού. Γι’ αυτό αυξάνονται οι οπαδοί της «Χρυσής Αυγής» μέσα στους παλιννοστούντες  πόντιους από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Από εδώ και πέρα, οι κοινωνικές αντιθέσεις στο πολιτιστικό εποικοδόμημα του οργανωμένου ποντιακού χώρου θα οξύνονται.

Τι είπε ο Ιβάν Σαββίδης που κόπτεται υπέρ της ενότητας του οργανωμένου ποντιακού χώρου, χωρίς να μπει στον κόπο να συνεννοηθεί και να συνεργασθεί στοιχειωδώς με το ΔΣ της ΠΟΕ, αφού στον χώρο της δικαιοδοσίας δράσης της ΠΟΕ, εξελίσσονταν οι ενέργειές του, όσον αφορά τα θέματα που απασχολούν τον ποντιακό οργανωμένο χώρο στην Ελλάδα, να επεμβαίνει απροκάλυπτα και να δημιουργεί προβλήματα αποπροσανατολισμού στην διεκδίκηση των αιτημάτων - στόχων των οργάνων της ΠΟΕ, όπως είναι, η Διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας και η αλλαγή του νομικού και διοικητικού καθεστώτος του Ιερού ιδρύματος «Παναγία Σουμελά», ώστε να αποκατασταθεί η νομιμότητα και να επιτευχθεί η ουσιαστική ανιστόρηση της Ιεράς Μονής. Τί αναφέρει λοιπόν:

Συνέντευξη του Ιβάν Σαββίδη σε Έλληνες δημοσιογράφους. Εφημερίδα Ε.Π. 2016, αριθ. Φύλλου 231.

Η επιστολή αυτή στάλθηκε στον αρχιεπίσκοπο πριν την διάσπαση της ΔΙ.ΣΥ.Π,Ε. Με την ενέργεια του αυτή, προλείανε το έδαφος για μελλοντικές εξελίξεις και διεργασίες στο εσωτερικό της ΠΟΕ, με τις διάφορες δήθεν αυθόρμητες συναθροίσεις σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, υπέρ της «ενότητας» του ποντιακού χώρου, που πρωτοστατούν τα ίδια πρόσωπα. Δείχνει, πως κατανοούν τα θέματα δημοκρατίας ορισμένοι ιθύνοντες του ποντιακού οργανωμένου χώρου και ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης. Δεν αγοράζονται τα θέματα ηθικής και αξιοπρέπειας με εγωκεντρικές θέσεις, που αφορούν τον ποντιακό οργανωμένο χώρο, αν και ορισμένοι τα ξεπουλάν για ένα πιάτο φακή.

Ο Πρωταγόρας αναφέρει (490-420 π.χ.): «Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν». Φαίνεται ότι και σε επίπεδο επιχειρηματικό - ηγεσίας εκκλησίας και πολιτικής, υφαίνεται διάσπασης της ΠΟΕ, γιατί παραμεγάλωσε η δύναμή της και γίνεται επικίνδυνη σε ορισμένους κύκλους, που εξασκούν εξουσίας. Το ποιο επικίνδυνο κακό όμως για το λαό είναι, όταν τα βρίσκουν και ομονοούν απροκάλυπτα το μεγάλο κεφάλαιο, με το ιερατείο της ηγεσίας της εκκλησίας, σε βάρος των αιτημάτων του οργανωμένου ποντιακού χώρου.

Φυσικά ο Ιβάν Σαββίδης πρόστρεξε σαν επιχειρηματίας, όπως και ο Αρχιεπίσκοπος, να στηρίξει την οικογενειοκρατία, το σωματείο «Παναγία Σουμελά» και την ΠΟΠΣ, χωρίς καμία διακριτικότητα, με στόχο να συντηρεί την αντιπαράθεση και τελικά την διάσπαση της ΠΟΕ. Τελευταία υπήρξε μια άλλη αυθαιρεσία από τους αντικομουνιστές, θεολόγο Θεοδόση Κυριακίδη, σε αγαστή συνεργασία με τον Βλάση Αγτζίδη. Πραγματοποιήσανε εκδήλωση (παρουσία 37 ακροατών) την Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017 στην αίθουσα της «Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης», δήθεν υπό την «αιγίδα» της ΠΟΕ, χωρίς ενημέρωση, έγκριση και κάλυψη από το ΔΣ της ΠΟΕ, αφού η ομάδα των 8 συμβούλων του Θ. Κυριακίδη, ήδη είχαν παραιτηθεί από το ΔΣ της ΠΟΕ, στις  8 Μαΐου 2017 και δεν δικαιούνται να αξιοποιούν το κύρος της ΠΟΕ. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της «Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης» με θέμα: «Φως στις Σταλινικές Διώξεις των Ελλήνων της ΕΣΣΔ». Οργανωτές της εκδήλωσης ήταν: Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Ελληνοποντίων  Παλιννοστούντων (ΠΟΣΕΠ), ο ΣΠΟΣ νομού Θεσσαλονίκης της ΠΟΕ, το Ερευνητικό Κέντρο Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα και η «Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης».

Τι γράφει λοιπόν, σχετικά για τις μειονότητες στην πρώην Σοβιετική Ένωση ο Στάλιν, τον οποίον κατηγορούν ασύστολα οι ταξικοί του αντίπαλοι του, που ασχολήθηκε ο ίδιος προσωπικά με την μελέτη του εθνικού ζητήματος (Στάλιν, «Ο Μαρξισμός και το Εθνικό Ζήτημα» σελ. 65): « Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη όχι γιατί της λείπει η τεχνητή ένωση, μα γιατί της λείπουν τα δικά της σχολεία. Δώστε την ένα τέτοιο σχολείο και η δυσαρέσκεια θα χάσει αμέσως κάθε βάση. Η μειονότητα είναι δυσαρεστημένη, όχι γιατί της λείπει η Εθνική Ένωση, μα γιατί της λείπει η ελευθερία της συνείδησης (η ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας), της μετακίνησης κ.τλ. Δώστε της τις ελευθερίες αυτές και θα πάψει να είναι δυσαρεστημένη». Η σοβιετική πολιτική προσανατολίστηκε γύρω από τη συστηματική προώθηση της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας και της εθνικής συνείδησης μεταξύ των μη ρωσικών λαών της Ε.Σ.Σ.Δ. Αυτό επετεύχθη μέσω α) Της δημιουργίας εθνικών περιοχών, με διευρυμένο καθεστώς αυτονομίας και αυτοδιοίκησης και β) Μιας δυναμικής προώθησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που στοιχειοθετούσαν μια δοσμένη εθνική πολιτική ταυτότητα: Ήθη και έθιμα, γλώσσα, μουσεία, λογοτεχνία, ποίηση, κ.α. Ο Αμερικανός ιστορικός T. Mafzin αναφέρει στα κείμενά του, ότι επί των ημερών της Σοβιετικής Διοίκησης εφαρμόστηκαν «Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία ευνοϊκά προγράμματα για την ανάπτυξη των εθνοτήτων». Τα λεγόμενα του συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη επισκεπτόμενος την Σοβιετική Ένωση το 1925 - 1930, έχουν ιδιαίτερη αξία, γιατί ως απεσταλμένος του Βενιζέλου στην επαναστατική Ρωσία το 1919 - 1920 είχε σκοπό το αποτράβηγμα των Ελλήνων της Γεωργίας από τον σοσιαλισμό (αυτό γίνεται και σήμερα από τους σύγχρονους προπαγανδιστές αντικομουνιστές - αντισοβιετικούς «ιστοριογράφους» Βλάση Αγτζίδη και Θεοδόση Κυριακίδη). Αυτή την φορά προσγειωμένος στην πραγματικότητα γράφει: « Η εργασία που γίνεται τώρα στη Ρωσία, για να ξυπνήσει ο άνθρωπος, είναι καταπληκτική. Οι οχτροί την παραγνωρίζουν και τη γελοιοποιούν, οι τυφλωμένοι φίλοι την υπερβάλουν. Μα και οι δυο έχουν άδικο. Η εργασία που γίνεται εδώ για τις εθνότητες είναι πολύ σημαντική, μα δύσκολη πολύ και δεν έδωσε ακόμα όλους τους καρπούς. Μα θα τους δώσει». Ο πόντιος διανοούμενος Σταύρος Κανονίδης, το 1921, εξασκεί κριτική στην στάση της κυβέρνησης του Βενιζέλου, ως εξής: «…Δεν πρέπει να λησμονήσει η ελληνική κοινή γνώμη, ότι η στάση του ελληνικού βασιλείου απέναντι της Δημοκρατίας των Σοβιέτ, ευθύς εξ αρχής υπήρξεν εξαιρετικώς κακόπιστος και άστοχος. Μία από τας απαισιωτέρας πράξεις της βενιζελικής κυριαρχίας, υπήρξεν η εκστρατεία της Νοτίου Ρωσίας, εις την οποίαν δια πρώτην φοράν καθ’ όλην την ελληνικήν ιστορίαν, τα ελληνικά όπλα εχρησιμοποιήθησαν προς εξυπηρέτησιν ξένων ποταπών συμφερόντων και προς εκβιασμόν της θελήσεως ενός λαού επιζητούντος την πολιτικήν και οικονομικήν του απελευθέρωσιν…».

Τι είπε ο ελληνοπόντιος Ντίμας καθηγητής και μέλος της Πρυτανείας της Σχολής Καλών Τεχνών του Τμήματος Γλυπτικής της Τασκένδης, που ήταν από τους επιζώντες και φυσικά γνώστης των γεγονότων των «διώξεων και εκτοπίσεων», σχετικά με τους Ελληνοπόντιους της ΕΣΣΔ, στην συνέντευξη του στο δημοσιογράφο, ηθοποιό και σκηνοθέτη Μ.Ι., που είναι καταγραμμένη στο βιβλίο του: «ΕΣΣΔ. Με το χέρι στην καρδιά 1968—1993» σελ. 289-291: «…Εμείς οι Έλληνες του Πόντου, τρέφουμε μα υπερβολική αγάπη για την Ελλάδα, ότι είναι ελληνικό εμείς το λατρεύουμε και το θεωρούμε άγιο. Αυτό όμως μας δημιούργησε ένας είδος υπερτροφικού εθνικισμού και πολλοί δικοί μας, τίμιοι και καλοκάγαθοι όπως είναι από τη φύση τους οι πόντιοι, που όπου πάτησαν το πόδι τους δούλεψαν και πρόκοψαν. Πολλοί λοιπόν, φόρεσαν παρωπίδες (όπως ο Βλάσης Αγτζίδης και Θεοδόσης Κυριακίδης που θέλουν να τις φορέσουν και σε άλλους, για να μην είναι μόνοι, για να τους κάνουν συνένοχους στην προσπάθειά τους) και όταν ήρθε η Σοβιετική Εξουσία και προσέφερε σε όλους τους λαούς και σε όλες τις μικροεθνότητες όλα τα δικαιώματα, που πριν από την επανάσταση του 1917 τα είχαν μόνο οι προύχοντες, δε μπορέσαμε δυστυχώς να συλλάβουμε το βαθύτερο νόημα, ποια ήταν και τι σημαίνει για μας η σοβιετική εξουσία. Σκέψου πως οι περισσότεροι, φτωχοί και αγράμματοι, ιδιαίτερα στα νότια της Ρωσίας, αντί να ενταχθούν και να ακολουθήσουν τους μπολσεβίκους όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λαών ήταν μαζί τους, πολλοί δικοί μας εκεί στον Πόντο  από άγνοια νοσταλγούσαν την Τσαρική Ρωσία, δηλητηριασμένοι από την τότε αντιμπολσεβίκικη προπαγάνδα που είχαν ξεσηκώσει οι χώρες του ιμπεριαλισμού (καθώς και το καθεστώς της Ελλάδας και το ιερατείο της ηγεσίας της εκκλησίας), που έσπασαν τα μούτρα τους όταν κάναν την επέμβαση να πλήξουν την επανάσταση που τάραξε τότε συθέμελα την ανθρωπότητα. Σου μίλησα για τους συμπατριώτες μου, το κομμάτι εκείνο των πλουσίων βασικά, που είδε με εχθρικό μάτι  την Οκτωβριανή Επανάσταση. Είναι όμως και ο απλός λαός, οι πολλές χιλιάδες Έλληνες του Πόντου που δούλεψαν με φιλότιμο στα πιο δύσκολα χρόνια, όταν χρειάστηκαν τα στιβαρά τους χέρια και βάλαν τα πρώτα λιθαράκια ανοικοδόμησης της Σοβιετικής Ένωσης. Πολλοί από αυτούς βραβεύτηκαν και γίναν ήρωες της σοσιαλιστικής άμιλλας».

Τι εξιστορεί ο παρακάτω διπλωμάτης  επιστήμονας και  διανοούμενος,  ταξικός  αντίπαλος  της Σ.Ε., που είναι καλλίτερα ενημερωμένος λόγο εξειδίκευσης από τους «ιστοριογράφους», σαΐνια της αντικομουνιστικής - αντισοβιετικής προπαγάνδας Βλάση Αγτζίδη και Θεοδόση Κυριακίδη: Ο  Ιωσήφ  Ε.  Ντέιβις  ( JOSEPHE.  DAVIES )  αναφέρει  στο  βιβλίο  του «Σαν  πρέσβης  των  ΗΠΑ  στην  Μόσχα ».  Σε  αυθεντικές  και  εμπιστευτικές  εκθέσεις  για  την  Σοβιετική  Ένωση,  ως  τον  Οκτώβρη  1941: «ήταν  εκ  των  πραγμάτων  επιβεβλημένες  οι  ενέργειες  αυτές.  Καθάρισε  τη  χώρα  και  την  εξασφάλισε  από  την  προδοσία  της  5^ηςφάλαγγας, που είχε  κλείσει  συμφωνία  με  την  φασιστική  Γερμανία  και  τη  φασιστική  Ιαπωνία  να  υποστηρίξει  την  επίθεση  τους  κατά  του  σοβιετικού  κράτους  και  την  ανατροπή  του  σοσιαλιστικού  καθεστώτος. Η  Σοβιετική  Ένωση  ήταν  η  μόνη  που  στάθηκε  όρθια  στην  επέλαση  του  φασισμού  στην  Ευρώπη,  όταν  οι  υπόλοιπες  ηπειρωτικές  δυνάμεις  ( όπως  η  Γαλλία )  έπεφταν  η  μία  μετά  την  άλλη  σε  διάστημα  μόλις  λίγων  εβδομάδων. Το γεγονός  αυτό  οφείλεται  σε  μεγάλο  βαθμό,  στα  όσα  είχαν  προηγηθεί με τις εκκαθαρίσεις». Επίσης  αναφέρει,  ότι: «…Κάθε  βράδυ  στη  διάρκεια  της  δίκης  οι  Aμεξικάνοι  δημοσιογράφοι μετά το τέλος της διαδικασίας, που τραβούσε  ως  βαθιά  τη  νύχτα,  συνήθιζαν  να  έρχονται στην   πρεσβεία  για  ένα  μεζέ  και  μπίρα  και  εκεί «μαδούσαμε» μεταξύ μας τα συμβάντα της ημέρας. Ανάμεσα στους  δημοσιογράφους,  ήταν  οι:  Walter Dyranty  και Haroid  Denny  των  «ΤάΪμς  της  Νέας  Υόρκης», Joe Barnes και Joe Phillips της «Χέραλντ Τρίμπιουν της Νέας Υόρκης», Charlie Nutter ή Dick Henry Shapiro του United Press, Jim Brown των «Ιντερνάσιοναλ Τάϊμς», και ο Spencer Williams σαν αντιπρόσωποι της «Μάνστεστερ Γκουάρντιαν».

Ήταν μια ομάδα ασυνήθιστων και λαμπρών ταλαντούχων ανθρώπων στους οποίους είχα μεγάλη εμπιστοσύνη. Για μια ισορροπημένη εκτίμηση ανθρώπων, καταστάσεων και φαινομένων εξέλιξης στη ζωή των Σοβιέτ, η κρίση ους μου ήταν ανεκτίμητης αξία».

Μια έρευνα Αμερικανών Ιστορικών στα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ, που δημοσιεύτηκε στο American Historical Review (όπως και στο L’ Historie του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας) προσφέρει μια σειρά ακράδαντων στοιχείων που αποδομούν από τα θεμέλιά τους, τις διάφορες «θεωρίες» περί εθνοκάθαρσης των μειονοτήτων στην ΕΣΣΔ. Η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936 - 1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ, παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε δηλ. μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκουν στη διοικητική και οικονομική ελίτ και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κ.λπ., λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Γιατί, στην Ελλάδα ζητούμε να καταδικαστούν οι διαφθορείς και καταχραστές της εξουσίας και της ελίτ και όταν πρόκειται για την πρώην Σοβιετικής Ένωσης διαμαρτυρόμαστε; Τώρα πόσο αξία έχουν αυτά που λέει ο Βλάσης Αγτζίδης και Θεοδόσης Κυριακίδης, ας τους κρίνουν αυτοί που έχουν την ιστορική γνώση των πραγμάτων. Ο Averell Harriman, Πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα από το 1943 έως το 1945, αξιολογώντας συνολικά στα απομνημονεύματα του τον ρόλο του Σοβιετικού ηγέτη κατά τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτίμησε ότι «ο Στάλιν ήταν περισσότερο ρεαλιστής από τον Τσόρτσιλ και εν πολλοίς, ο πλέον αποτελεσματικός ηγέτης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου». Σε συνέντευξη του μάλιστα το 1981, υπογράμμισε το γεγονός ότι, «κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να κρατήσει τη χώρα ενωμένη, από όσα έγιναν μετά το θάνατό του, δεν θα με κάνει να μεταβάλω την άποψή μου [….]. Θα ήθελα να υπογραμμίσω τον θαυμασμό μου για τον Στάλιν, ως εθνικό ηγέτη, κάτω από κατεπείγουσες συνθήκες– μια από τις σπάνιες ιστορικές περιπτώσεις, όπου ένας άνθρωπος κάνει τη διαφορά».

Ο γνωστός βρετανός ιστορικός Eric Hobsbawm (μέλος της βρετανικής και αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών) έγραφε σχετικά με το περιεχόμενο και τη σημασία της νίκης των σοβιετικών λαών, επί των δυνάμεων του άξονα: «Η νίκη της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στο Χίτλερ υπήρξε το επίτευγμα ενός καθεστώτος, που οικοδομήθηκε εκεί με την Οκτωβριανή Επανάσταση… χωρίς αυτή (την νίκη) ο δυτικός κόσμος σήμερα θα αποτελούσε κατά πάσα πιθανότητα ένα σύνολο διαφόρων τύπων απολυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων…». Μια νίκη που επετεύχθη με τεράστιο ανθρώπινο και υλικό κόστος για Τη Σ.Ε. Οι αντικομουνιστές - αντισοβιετικοί προπαγανδιστές τα παραπάνω καθεστώτα θέλουν να φέρουν με την τακτική που ακολουθούν, όπως οι σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας με την ψήφο τους το 1933 φέρανε τον Χίτλερ στην διακυβέρνηση της Γερμανίας και τα επακόλουθα της ενέργειας αυτής είναι γνωστά παγκόσμια.

Ο Ζούκωφ γράφει στο βιβλίο του, ότι «Ο Στάλιν σαν Αρχιστράτηγος πρόσφερε κολοσσιαία υπηρεσία στην οργάνωση των αναγκαίων Στρατηγικών εφεδρειών και τεχνικών μέσων. Με την ατσαλένια απαιτητικότητά του, κατόρθωνε το ακατόρθωτο. Ο Στάλιν ήταν πολύ προσεχτικός και με σχολαστικότητα μελετούσε το κάθε τι και κατέστρωνε τα Σχέδια: Πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά. Ποτέ δεν έκανε του κεφαλιού του, συμβουλεύονταν έναν αξιόλογο αριθμό ειδικών εμπειρογνωμόνων, κι’ αυτό σε συνθήκες υψίστης πολεμικής έντασης». Σ΄ άλλο σημείο αναφέρει: «…Πρέπει να πω ότι ο Στάλιν δεν αποφάσιζε ποτέ μόνος του… Κατανοούσε την αναγκαιότητα της συλλογικής εργασίας, υπολογίζοντας τη γνώση όλων και συμφωνώντας πάντοτε με την πλειοψηφία…». Τι είπε ο Ιβάν Σαββίδης, στην ειδική συνεδρίαση του Δ.Σ. της «Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης», το βράδυ της 23^ης Νοεμβρίου 2015, όπου τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος: «…Φανταστείτε ότι στη Σοβιετική Ένωση, ο πιο σεβάσμιος λαός ήταν οι Έλληνες. Η Σοβιετική  Ένωση ανέβασε τους Έλληνες πολύ υψηλά, υπερβολικά ψηλά και εμείς αισθανόμασταν τον εαυτό μας με πολύ αέρα» («Εύξεινος Πόντος» μήνας Δεκέμβριος 2015, φύλλο 221, σελ.6-7,  στήλη 11 ). Το κύρος των ποντίων ήταν υπερβολικά ψηλά, γιατί ακριβώς η Διοίκηση της Σοβιετικής Ένωσης με επικεφαλής τον Στάλιν έβαλαν τις βάσεις του σοσιαλισμού και υπηρέτησε με σθένος αυτό το καθεστώς της ευημερίας και της Δημοκρατίας. Αυτά να τα βλέπει «η διανόηση και οι επιστήμονες» πόντιοι αντικομμουνιστές προπαγανδιστές, που παραποιούν την ιστορική αλήθεια και παραπληροφορούν τον κόσμο, υποτιμώντας την νοημοσύνη του για πολιτικές σκοπιμότητες. Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά παραδείγματα προσωπικοτήτων και επιστημόνων με Διεθνές κύρος φίλων και αντιπάλων της Σοβιετικής Ένωσης, που έζησαν και μελέτησαν τα γεγονότα από κοντά, αλλά λόγου χώρου σταματώ εδώ. Ίσως σε κάποιο άλλο κείμενο να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω σχετική αναφορά. Επίσης οι Βλάσης Αγκζίδης και Θεοδόσης Κυριακίδης στην αντικομουνιστική - αντισοβιετική επικοινωνιακή προπαγάνδα τους για τις «Σταλινικές Διώξεις» κατά καιρούς σε εκδηλώσεις ημερίδας και δημοσιεύσεις τους, έχουν παρουσιάσει φωτογραφίες τρικ, επικοινωνιακής οφθαλμαπάτης, όπως οι παρακάτω. Οι φωτογραφίες δείχνουν τον Στάλιν με άτομα του περιβάλλοντος του, που έχουν την ίδια διάταξη σειράς. Τέτοιες παρόμοιες φωτογραφίες κυκλοφορούν και άλλες. Από την σύγκριση των κάτω φωτογραφιών με τις επάνω, δείχνουν ότι λείπουν κάποια άτομα. Στην προκειμένη περίπτωση οι προπαγανδιστές αντικομουνιστές, αντισοβιετικοί, πόντιοι «Ιστοριογράφοι» λένε, ότι τους σκότωσε ο Στάλιν. Για χίλιους λόγους μπορεί να έλειπαν από τις κάτω φωτογραφίες, αν ήταν διαφορετικές και πραγματικές. Αν προσέξει όμως κανείς προσεκτικά τα ζευγάρια των φωτογραφιών, θα διαπιστώσει, ότι έχουν ακριβώς τον ίδιο φόντο, που σημαίνει ότι οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί την ίδια χρονική στιγμή. Στην προκειμένη περίπτωση, αφού λείπουν από τις κάτω φωτογραφίες άτομα, θα έπρεπε λογικά να έχουν τραβηχτεί σε διαφορετικό χρόνο και να έχουν διαφορετικό φόντο. Εκτός εάν, κάποιο αόρατο χέρι τους εξαφάνισε δια μαγείας εκείνη ακριβώς την στιγμή. Πράγμα απίθανο βέβαια.  

Ο ταξικός αντίπαλος πως βλέπετε, ποτέ δε σημαδεύει στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος του, το νου σας, ε; Έχουν την εντύπωση οι «κύριοι αυτοί ιστοριογράφοι», σ’ αυτούς που απευθύνονται είναι κάφροι και ότι τα πιστεύουν. Αυτοί εάν δεν είναι φθηνή μη τεκμηριωμένη επιστημονική επιχειρηματολογία, τι άλλο όμως μπορεί να είναι; Είναι και απάτη!!!. Ποιος ξέρει σε ποια μυστικά σκοτεινά ηλεκτρονικά κέντρα εργαστηρίων επεξεργάζονται και διαμορφώνουν τις φωτογραφίες;

Εφημερίδα Ε.Π. Μάιος 2009, αριθ. Φύλλου 148 και Νοέμβριος 2016, αριθ. Φύλου 232.

Εφημερίδα ΕΠ Αύγουστος 2009, αριθ. φύλλου 151

Προκειμένου για να περάσουν την Γκεμπελίστικη προπαγάνδα του αντικομουνισμού, αντισοβιετισμού οι προπαγανδιστές πόντιοι «ιστοριογράφοι», εφεύραν τα επιχειρήματα των Σταλινικών «διώξεων» και «εκτοπίσεων» και τα οποία γενικεύουν, συμπεριλαμβάνοντας όλον τον πληθυσμό των ποντίων που ζούσαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και που δεν είχαν ενοχοποιητικά στοιχεία η πλειοψηφία από της Σοβιετικές Αρχές σε βάρος τους, όπως οι δωσίλογοι  συνεργάτες των Γερμανικών στρατευμάτων της Wehrmacht. Αυτό το κάνουν για ευνόητους λόγους, για να μην εκτεθούν στον κόσμο, ότι καλύπτουν και στηρίζουν αποκλειστικά μόνο τους δωσίλογους ποντίους. Με την τακτική τους αυτή έχουν βοηθήσει στην αύξηση της επιρροής της «Χρυσής Αυγής» μέσα στους παλιννοστούντες πόντιους από την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Η αστική τάξη της Ελλάδας και αλλού, ποτέ δεν τιμωρεί τα στελέχη της, όσο διεφθαρμένα και αν είναι. Η Σοβιετική Διοίκηση τιμωρούσε αμείλικτα, όμως νόμιμα, τους εχθρούς του λαού και της σοσιαλιστικής επανάστασης, λόγω της θέσεις που κατείχαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους, όπως: Τους πράκτορες, εγκληματίες, συνωμότες, κουλάκους δολιοφθορείς, εμπρηστές, καταχραστές της λαϊκής περιουσίας, σαμποτέρ, διαφθορείς, γραφειοκράτες αυτόν τον ύπουλο  και αόρατο εχθρό. Γενικότερα οι άνθρωποι που αρνούνταν να πάρουν σοβιετική υπηκοότητα και ζούσαν με παλιές ταυτότητες, όπως οι ελληνοπόντιοι με τον τίτλο «Βασίλειο της Ελλάδος». Οι άνθρωποι που απέφευγαν να εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Οι άνθρωποι που δεν υπάκουαν στη σοβιετική νομοθεσία και θεωρούνταν εχθροί της σοβιετικής εξουσίας. Οι συμμετέχοντες  στην ανάπτυξη της εθνικιστικής δράσης στις εθνικές οργανώσεις, στα εθνικά σχολεία και στους θεσμούς στις αυτόνομες περιοχές, οι οποίες μετατράπηκαν σε εφαλτήρια για την ενίσχυση του εθνικισμού. Δηλαδή, ότι γίνεται ακριβώς και σήμερα από ορισμένους φορείς και ιθύνοντες του ποντιακού οργανωμένου χώρου, στην Ελλάδα και σε διάφορες Δημοκρατίες (χώρες) της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν και είναι συγκοινωνούν τα δοχεία, με τους εθνικιστές της Ελλάδας, με στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού και την αντικομουνιστική προπαγάνδα. Γι΄ αυτό ύστερα από 14 χρόνια απρόσκοπτης λειτουργίας, τον Αύγουστο του 1938 κλείσανε όλοι οι ελληνικοί εθνικοί οργανισμοί και ενισχύθηκε η θέση αυτή και από το γεγονός, ότι δεν είχαν μεγάλο συμπαγή αριθμό πληθυσμού σε μια περιοχή, για να αποτελούν κάποιο διοικητικοεδαφικό σχηματισμό, για να μπορούν να επαναλειτουργήσουν, γιατί ήταν διασκορπισμένοι σε διάφορες περιοχές της επικράτειας της Σοβιετικής Ένωσης. Το πόνημα για την εκμάθηση της ποντιακής διαλέκτου «Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές»! Ανεξάρτητα εάν είναι μυθοπλασία ή πραγματικότητα, δείχνει την αντιδραστική κατεύθυνση των ενεργειών πολλών ποντίων με αυτήν, που περιγράφεται για τα δυο παιδιά της γιαγιάς Δεσποίκ, τον Γιάγκο και τον Γιωρίτς… που ήταν αντικαθεστωτικοί αντάρτες στο βουνό και  έστρεψαν τα όπλα τους ενάντια στο Σοβιετικό καθεστώς και τους οποίους συνέλαβαν οι Σοβιετικές αρχές το 1938, όταν κατέβηκαν στο σπίτι τους στο χωριό. Επίσης, εκτοπίζονταν οι αντισοβιετικοί με ανατρεπτική δράση, τυχοδιώκτες, οι καταταχθέντες στη φασιστική οργάνωση της 5^ης φάλαγγας (Ρωσικό Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό) συνεργατών των χιτλερικών στρατευμάτων της Wehrmacht. Οι άνθρωποι που παράνομα κατείχαν και διακινούσαν ξένο συνάλλαγμα σε βάρος της οικονομίας της Σ.Ε. Οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με το μαύρο εμπόριο και την ελαφρά βιομηχανία και συνεργάστηκαν στην κατοχή με τους Γερμανούς, τη στιγμή που άλλοι θυσιάζονταν για την εκδίωξη των εισβολέων κατακτητών από τα εδάφη της ΕΣΣΔ. Ξεχνούν πως τους αντίστοιχους μαυραγορίτες συνεργάτες των Γερμανών, οι αντιστασιακοί στην Ελλάδα, τους καταδικάζανε και τους εκτελούσαν επί τόπου. Συγκριτικά οι σοβιετικές αρχές υπήρξαν πολύ πιο επιεικείς, περιοριζόμενες στη μετεγκατάστασή τους μακριά από τις συνοριακές περιοχές, για να μην επικοινωνούν και επηρεάζονται από την προπαγάνδα με τις καπιταλιστικές χώρες, όπου υπήρχε ο κίνδυνος αιματηρών συγκρούσεων.

Η ταξική πάλη σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος και σοσιαλισμού, όχι μόνο δεν τερματίστηκε με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά εισήλθε σε μια νέα περίοδο όξυνσης, αφού γι’ αυτό το σκοπό στις 4 Απρίλη του 1949 δημιουργήθηκε ο αμυντικός στα λόγια, επιθετικός στην πράξη - ιμπεριαλιστικός συνασπισμός του βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), όπου ενσωματώθηκε στον στρατιωτικό σχεδιασμό των ΗΠΑ, το στρατηγικό δόγμα του «ατομικού αστραπιαίου πολέμου». Έτσι η ανθρωπότητα εισήλθε στην περίοδο (1946 - 1949) του ψυχρού πολέμου και της απειλής χρήσης ατομικής πυρηνικής βόμβας από τους Αγγλοαμερικάνους σε βάρος της ΣΕ. Ο Τσόρτσιλ είχε ζητήσει από τις ΗΠΑ το 1947 να κάνουν πυρηνική επίθεση στην ΕΣΣΔ, για να μην εξαπλωθεί ο κομμουνισμός στην Ευρώπη. Για το ίδιο θέμα, ο Πρέσβης των ΗΠΑ στο Λονδίνο Λ. Ντάγκλας τον Απρίλη του 1948 εισηγείτο στην Ουάσιγκτον, ότι ο Τσόρτσιλ  «πιστεύει ότι ήρθε ο καιρός να πούμε ευθέως στα Σοβιέτ, ότι, αν δεν φύγουν από το Βερολίνο και δεν αφήσουν την Ανατολική Γερμανία, αν δεν οδηγήσουν τα στρατεύματα στα πολωνικά σύνορα, θα καταστρέψουν εκ θεμελίων τις πόλεις τους…». Σύμφωνα με το σχέδιο «Μπρόιλερ (φθινόπωρο του 1947), προβλέπονταν να καταστραφούν 24 πόλεις με 34 βόμβες», ενώ σύμφωνα με το σχέδιο «Όφτεκλ (Οκτώβρης 1949), προβλέπονταν να καταστραφούν 104 πόλεις με 220 βόμβες, με διατήρηση 72 βομβών για επαναληπτικά πλήγματα στην ΕΣΣΔ». Ο καπιταλισμός είναι φορέας των οικονομικών κρίσεων, της βίας, της καταστολής, του φασισμού και των πολέμων, της φτώχειας, της εξαθλίωσης. Ενώ η Σοβιετική Δημοκρατία, τα Σοβιέτ των εργατών και αγροτών, ο σοσιαλισμός, ήταν ένα νέο οικονομικό- κοινωνικό σύστημα, μια λαϊκή επανάσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, που είχαν φτάσει σε σημείο απόγνωσης από την εκμετάλλευση και εξαθλίωση, ενάντια στους λίγους εκμεταλλευτές, οι οποίοι δεν αποτελούσαν ούτε το 1% του πληθυσμού. Τέτοιου είδους επανάσταση και βία, είναι πάντα δίκαια και ιερή βία, σαν αυτή που χρησιμοποιεί το παιδί για να βγει από την κοιλιά της μάνας του στην καινούργια ζωή. Ο σοσιαλισμός στηρίζεται στην ειρηνική, δημιουργική δουλειά του λαού, στην ελευθερία συνείδησης των ανθρώπων, στη φιλία και τη διεθνή αλληλεγγύη των εργαζομένων. Επειδή όμως, όλα αυτά δεν συνέφεραν τον διεθνή καπιταλισμό, το ιερατείο της ηγεσίας της εκκλησίας και τους εσωτερικούς υποτακτικούς τους, έκαναν το πάν να τον ανατρέψουν. Όμως, στην προσπάθεια της ηγεσίας ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ να αμυνθούν για να περισώσουν το σοσιαλιστικό σύστημα,  την πλήρωσαν και  αθώοι πολίτες της Σ.Ε. Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του ιερατείου της εκκλησίας, με το να αποτρέψουν τους συμπατριώτες μας στην Ε.Σ.Σ.Δ., από κάθε επηρεασμό ριζοσπαστικοποίησης, να δεχθούν ιδέες και αξίες του σοσιαλισμού, βρέθηκαν θύματα της  προπαγάνδας,  των ξένων ταξικών  συμφερόντων  και  των  ντόπιων  νοσταλγών  της  παλινόρθωσης  του  καπιταλισμού. 

Αυτό ήταν το διεθνές κλίμα, στα πλαίσια του οποίου εξελίχθηκαν όσα συνέβησαν στη συνέχεια. Ορισμένοι βλέπουν μόνο «εκτοπίσεις» των Ποντίων στο Ουζμπεκιστάν, Καζαχστάν, Κιργιζία κ.ά. Αποφεύγουν σκόπιμα να κάνουν αναφορά στο διεθνές κλίμα, που επικρατούσε την περίοδο εκείνη και στο επίπεδο της ζωής, που ανέβηκε των συμπατριωτών μας ομογενών. Οι οποίοι ταλαιπωρήθηκαν στην αρχή, στη συνέχεια δεν στερήθηκαν τίποτε από το «απάνθρωπο δικτατορικό καθεστώς των μπολσεβίκων», το οποίο τους τα παρείχε όλα δωρεάν, χωρίς ιδεολογικοπολιτικές διακρίσεις. Σε καμιά χώρα καπιταλιστική δεν θα είχαν αυτή την ανθρώπινη μεταχείριση, εάν  ήταν  πολιτικά αντίθετοι στο  σύστημα. Εξ’ άλλου έχουν πάρει μια γεύση με τον ερχομό τους στην Ελλάδα, τι σημαίνει καπιταλισμός. Μια πενιχρή σύνταξη γήρατος πήραν και τους την έκοψαν και αυτή. Άλλωστε και τους πολιτικούς πρόσφυγες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (παρτιζάνους Έλληνες) που ήταν ομοϊδεάτες της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, την ίδια περίοδο το 1949 τους μετέφεραν με ζώα στις παραπάνω περιοχές, με τα ίδια φορτηγά τρένα, όπως και τους ομογενείς στην πρώην Σ.Ε.. Καθώς και τους ήρωες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, που νίκησαν τα φασιστικά χιτλερικά στρατεύματα της Wehrmacht, επέστρεφαν με τα ίδια τρένα, γιατί απλά δεν υπήρχαν άλλα.

Η Σ.Ε., πέρα  από  την  μεγάλη  θυσία  των  20 εκατ.  Θυμάτων,  χρειάστηκε δύο πεντάχρονα οικονομικά πλάνα (1946-1955) περίπου, για να επουλώσει τις υλικές καταστροφές, που είχαν αφήσει πίσω τους οι χιτλερικοί, χωρίς την παραμικρή εξωτερική βοήθεια. Στόχος όμως αυτής της έξαρσης της αρθρογραφίας στα ΜΜΕ (ημερήσιου και διαδικτυακού ηλεκτρονικού τύπου), βιβλιοπαρουσιάσεων, ομιλιών, διαλέξεων, συμποσίων, συνεδρίων για τις «εκτοπίσεις» στην πρώην Σ.Ε. από διάφορους αντικομουνιστές--αντισοβιετικούς κήρυκες και φορείς, είναι, να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού και ιδιαίτερα των νέων, ο κομουνισμός - σοσιαλισμός, σαν μια μορφή ολοκληρωτισμού και όχι σαν ένα ανθρωπιστικό σύστημα, που έδωσε λύση στα άμεσα καθημερινά και μακροπρόθεσμα προβλήματα των λαών, ο σοσιαλισμός. Ο οποίος εξαφάνισε την αποικιοκρατία των ιμπεριαλιστών και απέτρεψε την επέλαση και την εδραίωση του φασισμού στον κόσμο.

Πως γίνεται το καπιταλιστικό σύστημα και η καπιταλιστική εκβιομηχάνιση να χρειάστηκε 200 χρόνια πολέμων, αποικιών και ποτάμια αίματος των λαών, για να αναπτυχθεί και να εδραιωθεί, ενώ η Σοβιετική Ένωση χρειάστηκε ουσιαστικά λιγότερο από τρία πεντάχρονα πλάνα Εθνικής Οικονομίας. Δηλαδή λιγότερο από 15 χρόνια, από το 1925 έως 1939 για την ανάπτυξή της, χωρίς επεκτατικούς πολέμους. Εδώ φαίνεται καθαρά η ανωτερότητα του σοσιαλισμού, από τον καπιταλισμό. Δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις και ήταν έτοιμη για να αντιμετωπίσει κάθε εχθρική επιβουλή νικηφόρα, όπως στον πόλεμο με την Φιλανδία (30 Νοεμβρίου 1939 έως 12 Μαρτίου 1940) και στην συνέχεια με την χιτλερική ναζιστική Γερμανία (22 Ιουνίου 1941 έως 8 Μαΐου 1945), αλλά και νωρίτερα με τις επεμβάσεις τα έτη (1918 1921) της ΑΝΤΑΝΤ, του συνασπισμού των 16 καπιταλιστικών χωρών, αλλά και των Γιαπωνέζων τον Οκτώβριο 1922 και Κινέζων το Νοέμβριο 1929.

Οι καπιταλιστές θεώρησαν προσβολή που οι «πληβείοι» άρπαξαν την εξουσία από τους «αφεντάδες» και μέσα σε απίστευτες συνθήκες γενικού αποκλεισμού και επεμβάσεων, δίχως πείρα και ειδικές γνώσεις οικοδομούσαν τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία.

Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ με επικεφαλής τον Στάλιν, ανάγκασε τους καπιταλιστές Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ, ηγέτες των πιο ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, να πολεμήσουν τελικά κατά του Χίτλερ, λέει πολλά.

Η Σοβιετική Διοίκηση με επικεφαλής τον Στάλιν παρέλαβε μια Ρωσία με το ξυλάλετρο και την άφησαν στους διαδόχους τους, μια σύγχρονη πολιτισμένη δημοκρατία που συνέβαλε συνεχώς στην ανάπτυξη των γραμμάτων, τεχνών και των επιστημών, όσο κανένας άλλος στον κόσμο και έγινε μια υπερδύναμη στην οικονομία και στον πολιτισμό. Οι κατηγορίες των αντιπάλων αναφέρει ο μεγάλος σοβιετικός συγγραφέας Mάξιμ Γκόργκι, είναι απλώς αισχρές συκοφαντίες. Απόδειξη ο φιλόσοφος ακαδημαϊκός Θεοχάρης Κεσσίδης, ο οποίος ήταν αντικομουνιστής, αντισοβιετικός και αντισταλινικός, έφθασε στα ύπατα αξιώματα της επιστήμης στην Σ.Ε., καθώς  και οι «100 ονομαστοί  Έλληνες στις χώρες της πρώην Σοβιετικής  Ένωσης τον 20^ο αιώνα », που αναφέρει στο βιβλίο του. Διακρίθηκαν και μεγαλούργησαν στο «βάρβαρο Σοβιετικό καθεστώς» σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής, καθ’ όλη την διάρκεια της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ο Αλεξέι Τολστόι, λίγο καιρό πριν το θάνατό του στις 23 Φλεβάρη 1945, έγραφε: «Να σηκώσει στους ώμους του όλο το βάρος του αγώνα για την ανθρώπινη ευτυχία… Να ανέβει τόσο γοργά στο ύψος της πιο ισχυρής και πολιτισμένης δύναμης-όλα αυτά μπορούσε να τα κάνει μόνο ένας μεγάλος λαός με μεγάλο μέλλον. Το πρώτο ευχαριστώ το χρωστάμε στο Λένιν, που πρόβλεψε και εξύψωσε τη μεγαλοφυΐα του λαού. Το δεύτερο στο σύντροφο Στάλιν, που πραγματοποίησε αυτό το καθήκον και μπόρεσε να διοχετεύσει τη δύναμη της λαϊκής μεγαλοφυΐας στο έργο της οικοδόμησης του κομμουνισμού». Γι΄ αυτό τον κατηγορούν  ασύστολα οι ταξικοί αντίπαλοί του και αυτό το γνώριζε ο Στάλιν, ο οποίος τους απάντησε με την εξής φράση: «Ξέρω, ότι μετά το θάνατό μου στον τάφο μου, θα ρίξουν σωρούς σκουπίδια. Ο άνεμος της ιστορίας όμως, θα τα σκορπίσει χωρίς οίκτο».

Αλήθεια, ποια «Δημοκρατία» της αστικής τάξης και φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας των μονοπωλίων, έδωσαν τόσες δυνατότητες ίσων προνομίων στους λαούς και προσέφεραν τεράστιες θυσίες υλικές και σε ανθρώπινο δυναμικό, όταν και τα παιδιά του Στάλιν θυσιάστηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, για να είναι σήμερα ελεύθερη η ανθρωπότητα από τη χιτλερική βαρβαρότητα. Ενώ ο ίδιος ο Στάλιν πέθανε στην ψάθα, οι δε αστοί ηγέτες των μεγάλων υπερδυνάμεων, μέσα στη χλιδή και τον πλούτο. Αναρωτιέται κανείς, είναι τάχα δυνατόν ένα «δικτατορικό καθεστώς» με έναν «τύραννο» στην κορυφή να έχει τέτοιες λαμπρές επιτυχίες στην οικονομία, στην μόνιμη εργασία, στην πρόνοια, στην ασφάλεια, στην κατοικία, στην παιδεία, στην υγεία, στην φροντίδα του παιδιού, στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στο διάστημα, στην ποιότητα ζωής, στο περιβάλλον κ.ά., χωρίς την εθελοντική εργασία και την υποστήριξη του λαού; Τέτοια επιτεύγματα πραγματοποιούνται μόνο σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, όπου διαγράφηκαν τα χρέη του Τσαρικού κράτους προς τις καπιταλιστικές χώρες της Δύσης, καταργήθηκαν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, τα μονοπώλια, οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι και τα ενδιάμεσα αδηφάγα παρασιτικά κυκλώματα. Εκεί που τα μέσα παραγωγής πέρασαν στα χέρια του εργαζόμενου λαού. Κριτήριο για την άνοδο της ευημερίας του Σοβιετικού λαού, ήταν η αδιάκοπη αύξηση του Εθνικού Εισοδήματος, και η δίκαια κατανομή, για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, όχι μιας προνομιούχας τάξεις, αλλά όλων των κοινωνικών τάξεων, όλου του πληθυσμού. Βλέπε συγκριτικό πίνακα οικονομικής ανάπτυξης της ΕΣΣΔ την περίοδο που επικεφαλής της Διοίκησης ήταν ο Στάλιν και των κυριότερων καπιταλιστικών χωρών, για να βγάλει καθένας μόνος του, αδέκαστα τα συμπεράσματά του.

ΧΡΟΝΟΣ	1929	1939	1943	1946	1947	1948	1949	1950	1951
ΕΣΣΔ	100/	552	573	466	571	721	870	1082	1266
ΗΠΑ	100/	199	217	155	170	175	160	182	200
ΑΓΓΛΙΑ	100/	123	-	112	121	135	144	150	160
ΓΑΛΛΙΑ	100/	80	-	63	74	85	92	92	104
ΙΤΑΛΙΑ	100/	108	-	72	93	97	103	118	134

 

Τα στοιχεία είναι παρμένα από την εισήγηση του Γ.Μ. Μαλένκωφ, στο 19^ο Συνέδριο του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης.

Ότι και αρνητικά σχόλια να γράψουν και να πουν στις ομιλίες τους ο Βλάσης Αγτζίδης και Θεοδόσης Κυριακίδης για τον σοσιαλισμό και την Σοβιετική Διοίκηση για την περίοδο που επικεφαλής ήταν ο Στάλιν, μικρή σημασία έχουν, γιατί η ιστορία και οι λαοί δεν τους ξεχνάν. Μετρούν τη γενική εικόνα, γιατί ωφελήθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι σε ανατολή και δύση. Παρά  τα όποια λάθη αρχών και παραβίαση κανόνων που έγιναν τα κατοπινά χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν στην Σ.Ε., η ιστορική αλήθεια είναι, ότι στον 20ο αιώνα κανένας ικανός προς εργασία δεν ήταν άνεργος. Όλα τα παιδιά ανεξάρτητα των πολιτικών φρονημάτων των γονιών τους και χωρίς πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, είχαν τις ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στη μόρφωση, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στις τέχνες, που τα ταλέντα ανακαλύπτονταν από  την παιδική ηλικία και ήταν φροντίδα του κράτους να μη χαθούν, λόγω δυσκολιών. Δεν υπήρχαν άστεγοι, ζητιάνοι, ναρκωτικά που καταστρέφουν την ζωή των νέων, αναλφάβητοι, δεν πέθαιναν  από έλλειψη εμβολίων - φαρμάκων, το εισιτήριο για το καλύτερο θέατρο, κοντσέρτο, όπερα, μπαλέτο ήταν πάμφθηνα, προσιτά για την κάθε οικογένεια, το ίδιο και οι διακοπές, η διατροφή, ο ρουχισμός, κ.ά., που για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των κοινωνιών των καπιταλιστικών χωρών, είναι ακόμη άπιαστο όνειρο. Όλη η παραπάνω προσφορά αγαθών στον άνθρωπο, τελικά καταργήθηκε με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην πρώην Σ.Ε. Ορισμένοι «διανοούμενοι και επιστήμονες» πόντιοι και μη και κάθε είδους οπορτουνιστές, πρωτοστατούσαν και πρωτοστατούν στην αντικομουνιστική, αντισοβιετική και των δυο άκρων προπαγάνδα. Αφού τα μαγάρισαν όλα και έσπρωξαν πολλούς ελληνοποντίους από την πρώην Σοβιετική  Ένωση στην αγκαλιά της «Χρυσής Αυγής», είχαν την τύχη να γευτούν και τους «καρπούς» των προσπαθειών τους, με την ανατροπή του σοσιαλισμού, που αποδείχθηκαν πολύ «πικροί» για εκατομμύρια ανθρώπους, σε Ανατολή και Δύση. Αυτοί που εξασκούσαν την αντικομουνιστική - αντισοβιετική προπαγανδιστική πολιτική σε βάρος της Σ.Ε. και του Στάλιν, έχουν την κύρια ευθύνη, για ότι τραβάει σήμερα η ανθρωπότητα. Έτσι και θα μείνουν στην ιστορία! Σαν προπαγανδιστές, από αυτούς που σημάδευαν την Σοβιετική  Ένωση και τον Στάλιν και πέτυχαν τελικά την κατάργηση ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων σε παγκόσμια κλίμακα, υποβαθμίζονας γενικά το επίπεδο ζωής των ανθρώπων, όχι μόνο στις πρώην σοσιαλιστικές, αλλά και στις καπιταλιστικές χώρες. Της χειραγώγησης κάθε θεσμού από την ολιγαρχία του πλούτου, της εμφάνισης του γεγονότος, ότι ο πλούσιος έγινε πλουσιότερος και ο φτωχός, φτωχότερος, της ανεργίας, της μετανάστευσης, των διεθνών αιματοχυσιών, των νέων γενοκτονιών και ξεριζωμών λαών από τις εστίες τους. Με αποτέλεσμα να καταφθάνουν μαζικά πρόσφυγες στην χώρα μας και στην Ε.Ε., εξαιτίας των σκόπιμων επιλογών και τακτικών της ηγέτιδας αστικής τάξης, της ηγεσίας της εκκλησίας και των υποτακτικών της, που στήριξαν και στηρίζουν τις πολεμικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, σε διάφορες μικρές, οικονομικά αδύναμες Χώρες. Αφού τους καταστρέψανε τώρα, τους πουλάν και ανθρωπιά με ταλαιπωρία. Πανηγύρισαν για το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, αλλά το αντικατέστησαν σύντομα με περιφράξεις συρματοπλεγμάτων στα σύνορα των κρατών μελών της Ε.Ε., για να μην περνούν οι πρόσφυγες, που με τις πολεμικές επεμβάσεις τους, τους ξεριζώνουν από τις πατρίδες τους.

Η λασπολογία, η αντίφαση, η υποκρισία, η υπερβολή, ο στρουθοκαμηλισμός και η πολιτική σκοπιμότητα των προπαγανδιστών αντικομουνιστών - αντισοβιετικών «ιστοριογράφων» ποντίων, Βλάση Αγτζίδη και Θεοδόση Κυριακίδη είναι εχθροί της ιστορικής αλήθειας, δεν έχουν  stop  στην  κατρακύλα τους προς τον «βούρκο» και επομένως δεν μπορούν να ρίξουν «φως στις Σταλινικές διώξεις των Ελλήνων της ΕΣΣΔ» που αναφέρει το θέμα της ημερίδας τους, αλλά μόνο σκοταδισμό, λάσπη και παραπληροφόρηση σκορπούν.

Ιούλιος 2017

Με Πατριωτικούς Ταξικούς χαιρετισμούς

Ο ανιστόρητος Κώστας Χάρης

Βιβλιογραφία:

-joseph E. Davies: «Σαν πρέσβης των ΗΠΑ στην Μόσχα». Αυθεντικές και εμπιστευτικές εκθέσεις για τη Σοβιετική Ένωση, ως τον Οκτώβρη 1941. Εκδόσεις Ζυρίχης stelnberg  verlag Zurich.

-Καραστάθης Γιάννης: «Ενάντια στην Αντισταλινική, Αντικομμουνιστική Υστερία». Έκδοση 1993, Αθήνα.

-Κρέμος Δημήτριος: «Μήπως είχε δίκιο ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς (Στάλιν)». Έκδοση Παρασκήνιο 1999.

-Αυγητίδης Κώστας: «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα 1918- 1920». Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή Αθήνα 1999.

-Κεσσίδης Θεοχάρης: «Ονομαστοί Έλληνες, στις χώρες της πρώην Σ.Ε. του 20^ου αιώνα». Εκδόσεις Αφοί Κυριακίδη 1999.

-Χονδροματίδης Ιάκωβος: «Η Μαύρη Σκιά στην Ελλάδα, Εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Γερμανικής κατοχής (1941- 1944)». Εκδόσεις Περισκόπιο – Αθήνα 2001.

-Λούντο Μάρτενς: «Μια άλλη ματιά στο Στάλιν». Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή 2003.

-Φωτιάδης Κώστας: «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου». Συνοπτικός τόμος της Βουλής, Αθήνα 2/2004.

-Δορδανάς Ν. Στράτος: « Έλληνες εναντίον Ελλήνων, ο κόσμος των ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη 1941- 1944». Εκδόσεις Επίκεντρο Α.Ε. Θεσσαλονίκη 2006.

-Γκίκας Ι. Αναστάσης: «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ». Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή Αθήνα 2007.

-Σύλλογος Καυκασίων Kαλαμαριάς «ΟΠΡΟΜΗΘΕΑΣ»: Βιβλίο Πρακτικών Επιστημονικού Συνεδρίου «Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και η διαχρονική εξέλιξη του ζητήματος». Καλαμαριά 2007.

-ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: 16  Μάη  2006,  25 Ιούνη 2006, 9  Ιούλη  2006, 14  Ιούνη  2015.

-Περιοδικά – Εθνικής - Αντίστασης: Ιούλη – Σεπτέμβρη – 2005 τεύχος 127, Οκτώβρη – Δεκέμβη – 2009 - τεύχος 144, Απρίλη - Ιούνη 2010 τεύχος 146, Ιούλη - Σεπτέμβη 2010 τεύχος 147, Γενάρη - Μάρτη 2011 τεύχος 149.

-Ιωάννου Μπάμπης: «ΕΣΣΔ. Με το χέρι στην καρδιά 1968- 1993». Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012.

-Καραγιάννης Ν. Γιώργος: «Η Εκκλησία από την κατοχή στον εμφύλιο». Εκδόσεις Προσκήνιο 2001, Χαλάνδρι Αθήνα.

-Χαρίσης Απόστολος: «θρησκεία και πολιτική στην Ελλάδα». Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2001.   

-Λάμπος Κώστας: « Θεός και Κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας» .   Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2015.

-Αλεξάντερ  Σολζενίτσιν: «Αρχιπέλαγος  Γκουλάγκ».  Αθήνα  2014.