Στο Μνημόσυνο των Ελλήνων μαρτύρων στα Δικαστήρια Αμασείας Πόντου, τον Σεπτέμβριο του 1921, χαιρέτισε ο δήμαρχος Παύλου Μελά Δημήτρης Ασλανίδης και διοργανωτής της εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής 29 Σεπτεμβρίου 2024, στο υπό διαμόρφωση Μητροπολιτικό Πάρκο «Παύλου Μελά», στη μνημείο μπροστά στο μνημείο του Εθνομάρτυρα του Πόντου Νίκο Καπετανίδη.
Στην ομιλία του ο Δημήτρης Ασλανίδης, ανέφερε.
Αξιότιμοι κ. βουλευτές. Εκπρόσωπε της Περιφέρειας. Αξιότιμοι δημοτικοί σύμβουλοι. Υψηλοί προσκεκλημένοι. Κυρίες και κύριοι.
Είμαστε σήμερα παρόντες εδώ, όχι για λόγους εθιμοτυπικούς, όχι για λόγους διεκπαιρεωτικούς, είμαστε εδώ, γιατί ένα εθνικό, ιστορικό, αλλά πάνω από όλα πανανθρώπινο καθήκον.
Ένα καθήκον που μας καλεί.
Μας καλεί να πάρουμε τον λόγο και να εξιστορήσουμε τα γεγονότα.
Να εξιστορήσουμε γεγονότα δυσάρεστα, γεμάτα πόνο και καημό.
Γεγονότα που έλαβαν χώρα πίσω στο χρόνο, 100 και πλέον χρόνια πριν, αλλά που ποτέ δεν ξεχάστηκαν.
Τελούμε σήμερα ένα μνημόσυνο, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των Ελλήνων μαρτύρων στα Δικαστήρια Αμασείας Πόντου, τον Σεπτέμβριο του 1921 εδώ, στο Μνημείο του Εθνομάρτυρα Νίκου Καπετανίδη.
Έναν εθνομάρτυρα – εξέχουσα προσωπικότητα του Πόντου - για τον οποίο βέβαια αξίζει να μάθουμε, όχι μόνο τη θυσιαστική πορεία του στην αγχόνη της κεμαλικής γεονοκτονίας, αλλά και για την πορεία του εν ζωή.
Όλα όσα έκανε, όλα όσα πίστευε, όλες τις μάχες που έδωσε.
Μόνον έτσι θα καταλάβουμε αφενός το μέγεθος του ανδρός αλλά αφετέρου θα είμαστε σε θέση να ψηλαφίσουμε το θαύμα του Ποντιακού Ελληνισμού πριν την καταστροφή.
Ο Νίκος Καπετανίδης μέσα από το αρχείο της εφημερίδας του «ΕΠΟΧΗ» μας άφησε κάτι ακόμη.
Κάτι που έχει αξία να θυμόμαστε – πέρα από την εξιστόρηση των γεγονότων της ταραχώδους εκείνης περιόδου 1918 – 1921.
Μας άφησε τεκμήρια του μεγαλειώδους πολιτισμού που ανέπτυξαν οι πρόγονοί μας στα παράλια του Πόντου την εποχή εκείνη.
Ενός πολιτισμού που για χιλιάδες χρόνια αναπτύχθηκε στις δύο πλευρές του Αιγαίου και στον Εύξεινο Πόντο.
700.000 Έλληνες ζούσαν στις αρχές του 20ου αιώνα εκεί.
Μια κοινωνία ώριμη, προχωρημένη, ακμάζουσα – τολμώ να πω θαυμαστή.
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας – αλλά εδώ στη Μακεδονία ένα παραπάνω - τιμούμε συλλογικά τα θύματα της θηριωδίας.
Τιμούμε κάθε χρόνο 353.000 Ελλήνων που σφαγιάστηκαν με σχέδιο από την Τουρκία στα πλαίσια κεντρικής πολιτικής απόφασης.
Και είναι κρίσιμο και σημαντικό να λέμε τα πράγματα πάντοτε με το όνομά τους.
Τόσο για να γίνουν κτήμα όλης της ανθρωπότητας, όσο και για να αποτρέψουμε την επανάληψή τους στο μέλλον.
Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κατά των Ελλήνων, κατά και άλλων Χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας και της καθ’ ημάς Ανατολής πρέπει να αναγνωριστούν.
105 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
102 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή και τα γεγονότα της Σμύρνης.
Είμαστε όλοι εδώ στη Θεσσαλονίκη που - τα έφερε η μοίρα έτσι – υποδέχθηκε τους κατατρεγμένους, τους πρόσφυγες.
Πόλη προσφυγομάνα… θυμάται και τιμά - δεν ξεχνά.
Η σημερινή τελετή είναι κάτι παραπάνω από μια συμβολική τελετή.
Είναι η ζωντανή πραγματικότητα, είναι οι ιστορίες των παλαιότερων, είναι οι αφηγήσεις.
Είναι η δική μας καθημερινότητα.
Και αυτό γιατί το τραγούδι του Πόντου ακούγεται ακόμη και σήμερα στις γιορτές μας.
Στις χαρές μας και τις λύπες μας.
Γιατί σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, είχαμε και έχουμε προγόνους εκείνων των ανθρώπων, έχουμε τα παιδιά εκείνων των ανθρώπων που με τις ιστορίες τους, τα βιώματά τους, τις αφηγήσεις αλλά και το δακρυσμένο πρόσωπό τους, μας κατέστησαν βιωματικά κοινωνούς μιας μεγάλης αλήθειας.
Για αυτό η ημέρα αυτή δεν είναι για εμάς μία εκδήλωση.
Είναι ανάμνηση.
105 χρόνια Μετά ο πόνος, η τραγωδία, ο ξεριζωμός δεν είναι άχρωμες σελίδες στο πράγματι μεγάλο βιβλίο ιστορίας των Ελλήνων. Είναι βίωμα.
Για αυτό θα δείτε, σήμερα το 2024 πολλά μικρά παιδιά παιδιά που γεννήθηκαν στο πρώτο τέταρτο του 21 ου αιώνα.
Να ντύνονται με τις φορεσιές και να χορεύουν.
Να παίζουν τη λύρα.
Είναι βίωμα.
Τιμούμε τα θύματα, τις ψυχές που σφαγιάστηκαν, αλλά δεν σταματούμε εδώ.
Αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε τη Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Ένα αίτημα ιστορικά δίκαιο που θα διαμορφώσει και θα φωτίσει την Ιστορία του 20ου αιώνα πλήρως.
Χωρίς σκοτεινά σημεία, χωρίς παραλήψεις, χωρίς λευκές σελίδες.
Για αυτό, εδώ παραδίπλα σχεδιάζουμε Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού. Μέσα στο Πάρκο.
Διατηρούμε ζωντανή και τιμούμε έτσι την προσφυγική μνήμη, αλλά και την τεράστια προσφορά των Ελλήνων προσφύγων στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας. Σας ευχαριστώ.
