Ένα ποίημα αφιερωμένο σ’ αυτούς που δεν θέλουν να ξεχάσουν.

Γράφω ατά ντο είν’ ‘ς σην ψ̆η μ’.

Γράφω ατά το είν’ ‘ς σην ψ̆η μ’, ‘ς σο νου μ’ και ‘ς σην καρδία μ’,

ατά το είδα κ’ έζησα, ‘ς σην στράτα μ’ το ευρέθαν.

 

Φοούμαι μ’ ανασπάλλ’ ατα και ας σον νου μ’ εβγαίν’νε,

φοούμαι χάν’νταν ας σο νου μ’ κι άλλο οπίσ’ πα ‘κ’ έρταν.

 

Γι’ ατό γράφω ντο έζησα, ντο έκ’σα και ντο είδα,

γι’ ατά ντ’ εθέλ’να για να ζω, ντ’ εθέλ’να να ευτάω.

 

Γράφω τ’ αροθυμίας ιμ’ και πλέκω τραγωδίας,

σ’ εμέτερον την καλατσ̆ήν, τη ψ̆ης εμουν το στόμαν.

 

Τα χ̆έρα̤ γράφ’νε και ‘ς σον νουν κρούγ’νε τα μελωδίας,

κρούνε λαλίας κεμεντζ̆ές και τραπεζί’ καϊτέδας,

ανάπαμαν και στόχασμαν, λύτρωμαν τη καρδίας,

τη ψ̆ης εμουν ησύχασμαν, του νου μουν τα ταξείδα̤.

 

Γράφω να αλαφρών’ η ψ̆η μ’, γράφω για τα εγγόνια μ’,

να έχ’νε ας σην καλατσ̆ήν π’ όσον το πάει και χάται,

να εξέρ’νε τα τραγώδιας που πρέπ’ να αγαπούνε.

 

Να εξέρ’νε πως η ρίζα τουν απέσ’ ς’ ατά πως είναι,

πως έν’ η στράτα τ’ εκεινών που πρέπ’ ν’ ακολουθούνε.

 

Γράφω ατά το είπε με η μάρσα η καλομάνα μ’,

ντ’ έκ’σα να λέν’ οι παλαιοί π’ έρθαν ας σην Πατρίδαν,

τον Πόντον τον ανάσπαλτον τον Εύξεινον τον Πόντον.

 

Ακούω τα τραγώδιας ρωμαίικα ντο λένε

που αγαπώ κι άλλο πολλά ας όλα̤ τα καϊτέδας,

κρουγ’νε τα λόγια απέσ’ σην ψ̆ην, τσερίζ’νε την καρδία μ’,

‘βγάλ’νε τ’ αχούλι μ’ ‘ς σο μεϊτάν’ π’ είναι τ’ αροθυμίας

και ταξιδεύω ο άχαρον, καρίπ’ς απέσ’ ‘ς σα λίβα̤,

απέσ’ ‘ς σα λίβα̤ τα θολά τα στράτας τη ιστορίας

κ’ εντάμαν με τοι μειζετέρτς ευτάγω μουχαπέτα̤.

 

Γράφω και αλαφρών η ψ̆η μ’ κι αναπετά ο νους ιμ’,

τρέχ’νε άμον ορώματα έμπρα̤ μ’ τ’ αροθυμίας,

ατά ντ’ εδέβα ‘ς σην ζωή μ’ ντ’ εδέβανε τα χρόνια,

λαλούνε με οι μειζετέρ’, γελούν καλωσορίζ’νε,

φαρφαταρά̤ζ’ η κάρδια μ’, φαρφαταρά̤ζ’ κι ο νους ιμ’,

γομούντανε τ’ ομμάτοπα μ’ γομούται και η γούλα μ’,

τρέχ’νε τα δά̤κροπα μ’ ‘ς γην κ’ εβγαίν’νε τσ̆ιτσ̆ακόπα

και σκουντουλίζ’ όλεν τ’ εκέσ’ κ’ ευωδιάζ’ ο τόπον

και έρται κι αναπάεται η ψ̆η μ’ και η καρδία μ’.

 

Γεώργιος Μ. Κωνσταντινίδης

Καλαμαριά 2023

 

Λεξιλόγιο

Ανασπάλω=ξεχνώ

Αροθυμία[η]=νοσταλγία

καλατσ̆ή[η]=γλώσσα, ομιλία

καϊτέ[η]=μελωδία

ανάπαμαν[το]=ξεκούραση

στόχασμαν[το]=στοχασμός, προσοχή

μάρσα[η]=καημένη

τραπεζί’ καϊτέδας=επιτραπέζια τραγούδια

ανάσπαλτος[ο]=αξέχαστος

τσερίζ’νε=ξεσχίζουν[ρ.τσερίζω]

αχούλιν[το]=μυαλό

μεϊτάν’[το]=πλατεία

καρίπ’ς[ο]=έρημος, μόνος

λίβα̤[το λίβιν]=σύννεφα

μειζέτερος[ο]=παλιός, μεγαλύτερος

έμπρα̤=μπροστά

φαρφαταρά̤ζω=αναστατώνω

γομούντανε τ’ ομμάτοπα μ’=βουρκώνω

γομούται και η γούλα μ’=γεμίζει ο λαιμός μου, βουρκώνω

τσ̆ιτσ̆ακόπα=λουλουδάκια