Το βιβλίο αυτό των Δημήτρη Κερασίδη και Μιχάλη Μιχαηλίδη με τίτλο «Θεσσαλονίκη 1912 – 2012. Με σύντομο χρονολόγιο του 20ου αιώνα της πόλης», μια εικονογραφημένη ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι μία αξιόλογη έκδοση του εκδοτικού οίκου των αδελφών Κυριακίδη α.ε., και ο αναγνώστης στις 200 σελίδες του θα ξεναγηθεί σε έναν συναρπαστικό αιώνα, όπου με μικρά και διαφωτιστικά κείμενο και με την εικονογράφηση που συνοδεύει θα κατανοήσει την εξέλιξη των γεγονότων. Τα κείμενα και η επιμέλεια είναι το Δημήτρη Κερασίδη, την εικονογράφηση έκανε ο Μιχάλης Μιχαηλίδης και του χάρτες και τα σχέδια είναι επίσης του Δημήτρη Κερασίδη.
Η Θεσσαλονίκη, «πρωτεύουσα» των Μακεδόνων, προπύργιο και προμαχώνας της βυζαντινής αυτοκρατορίας για αιώνες, γνώρισε την οθωμανική κατοχή για 482 χρόνια και απελευθερώθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1912 από τον ελληνικό στρατό. Οι Έλληνες έδωσαν σκληρούς αγώνες, σε δύο βαλκανικούς πολέμους, τόσο στο διπλωματικό πεδίο όσο και στα αιματηρά θέατρα των μαχών, για να διεκδικήσουν την πόλη που δικαιωματικά όφειλε να παραμείνει στους «κτήτορές» της. Στην αυγή του 20ου αιώνα η οθωμανική Θεσσαλονίκη κουβαλάει επιρροές και επιδράσεις της δεύτερης 50ετίας του 190υ αιώνα. Το μεταρρυθμιστικό διάταγμα (Hatt-IHumayum) που εξέδωσε ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ το 1856 τονώνει την αγροτική οικονομία, δίνοντας την ευκαιρία ν’ ανθίσει το εμπόριο της Θεσσαλονίκης και παράλληλα με αυτή την οικονομική άνοδο, γνωρίζει και την πνευματική άνθιση.
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η Θεσσαλονίκη δίνει στον επισκέπτη την εντύπωση μιας σφύζουσας διεθνούπολης. Στην πολυεθνική πόλη ζουν 30-36.000 Εβραίοι, περίπου 25.000 Τούρκοι και Ντονμέδες και 15-18.000 Έλληνες. Ακόμη υπήρχαν λίγοι Βούλγαροι και μια μικρή κοινότητα Φράγκων που την αποτελούσαν Γάλλοι, Ιταλοί, καθώς και λίγοι Γερμανοί και Αυστριακοί. Πληθυσμιακά η πόλη αυξάνεται ραγδαία και από 60.000 περίπου κατοίκους που είχε το 1865, το 1895 φτάνει τους 120.000.
Με την εγκατάσταση της πρώτης δημοτικής αρχής το 1869 αρχίζει και η αναμόρφωση της πόλης που εξυγιαίνεται και εξωραΐζεται. Αποξηραίνεται το μεγάλο έλος δυτικά της πόλης, γκρεμίζονται τα παραθαλάσσια τείχη. Νέοι δρόμοι ανοίγονται, και από το 1894 εμφανίζονται τα πρώτα τράμ. Η μεγάλη πυρκαγιά του 1890 που καταστρέφει το κέντρο της πόλης, γίνεται η αιτία για μια αρχιτεκτονική άνθηση. Η πόλη επεκτείνεται εκτός των τειχών με νέες συνοικίες που κτίζονται στα ανατολικά και δυτικά της. Το τέλος του 19ου αιώνα βρίσκει τη Θεσσαλονίκη στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των μεγάλων κρατών και την καθιστά μαζί με τη Μακεδονία «μήλον» της έριδος», με τους Έλληνες να δίνουν σκληρούς αγώνες τόσο στο διπλωματικό πεδίο όσο και στα αιματηρά θέατρα των μαχών για να επανέλθει και να παραμείνει η πόλη δικαιωματικά στους «κτήτορές» της.
