Παρύσατις Παπαδοπούλου - Συμεωνίδου
Αρχιτέκτων – Πολεοδόμος
Ομότιμη Καθηγήτρια ΑΠΘ
Σήμερα, στις Δημόσιες Υπηρεσίες όλης της χώρας θα έπρεπε να κυματίζουν μεσίστιες σημαίες (κάτι που περίμενα να δω). Υποβαθμίστηκε η ημέρα. Σε ορισμένους Δήμους υψώθηκε η ελληνική σημαία και παιάνησαν κάποιοι ήχοι ιστορικών καταβολών, μαζί με άλλες συνήθεις εκδηλώσεις.
Οι Έλληνες είναι απορροφημένοι στο μένος των εκλογών, με ελαττωμένη, μέχρι βαθμό ακρωτηριασμού, την μνήμη. Πρόκειται για πλήγμα που ανάγεται στην βαριά απώλεια της συνείδησης, απώλεια λόγω του ιστορικού ρήγματος που προκάλεσε τότε η προγραμματισμένη απόφαση των ισχυρών της Δύσης για το άδειασμα της Μικράς Ασίας από τους αυτόχθονες πληθυσμούς της, οι οποίοι, ως γέννημα - θρέμμα του 1ου εποικισμού (και όχι αποικισμού) του Ευξείνου Πόντου δημιούργησαν και στήριξαν την διάχυση αυτού που αποκαλείται «Ελληνικός Πολιτισμός». Είναι γνωστό ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός γεννήθηκε στην Ιωνία και διαχύθηκε στον Εύξεινο Πόντο, δημιουργώντας τις Ελληνικές Κοινότητες εκεί όπου ήδη υπήρχαν Έλληνες, όχι, ωστόσο, σε πολιτισμικές - οικιστικές συγκροτήσεις. Αυτό το αποδεικνύει η ιστορία.
Δεν μπορεί ένα τέτοιου μεγαλείου ιστορικό γίγνεσθαι να το αντέξει η Ελλαδική κουλτούρα, με αποτέλεσμα να υφαίνει το εγκώμιο της γένεσης του πολιτισμού στην Αθήνα και στις πόλεις - κράτη του ελλαδικού χώρου, αλλά και να καλλιεργεί την συνείδηση των Ελλήνων της Ανατολής (των προσφύγων) ότι η πατρίδα τους είναι στην εδώ Ελλάδα και όχι στην Ελλάδα της Ανατολής. Ξεχνούν το ενιαίο του χώρου (το Αιγαίο στην προϊστορία ήταν στεριά), ξεχνούν ότι ο πολιτισμός γεννήθηκε στην πλευρά εκείθεν του κατοπινού Αιγαίου. Επομένως, οι Έλληνες- πρόσφυγες δεν ήλθαν στην Ελλάδα - πατρίδα, αλλά εγκαταλείποντας την αιώνια πατρίδα τους, την Ελλάδα της Ανατολής.
Η εγκατάλειψη των πατρίδων (από μέρους όσων επέζησαν) ήταν έργο πολιτικών επιλογών. Το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή έγινε με το ρήγμα που επέφερε η διαίρεση των Ελλήνων μέσω δημιουργίας του κράτους της Θεσσαλονίκης με την δική της κυβέρνηση το 1916. Και αυτό, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για συμμετοχή της Ελλάδος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσω εγκατάστασης στην Θεσσαλονίκη των «Συμμάχων», της πόλης αυτής που, ως Συμβασιλεύουσας, έπρεπε να γίνει η πρωτεύουσα της Ελλάδος διαδεχόμενη την Κωνσταντινούπολη, και δίνοντας συνέχεια στην ιστορία, κάτι που από καμιά πλευρά δεν φάνηκε να υποστηρίχθηκε στην νεότερη ιστορία στα πλαίσια υγειούς πολιτικής. Και αυτό, διότι ήταν προμελετημένος ο τεμαχισμός της Μικράς Ασίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Δύσης. Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων, έπρεπε να ακολουθηθεί η ίδια διαδικασία για τους Έλληνες. Όσοι επέζησαν έπρεπε να ξεριζωθούν, στηρίζοντας, ως πρώτοι, το τολμηρό πείραμα (για πρώτη φορά στην ιστορία), ένας αυτόχθονας λαός να εγκαταλείπει βιαίως τις πατρίδες του. Έτσι υποστηρίχθηκε η πολιτική των Νεοτούρκων (ντονμέδων κυρίως), έτσι υποστηρίχθηκε ο Κεμάλ στο καταχθόνιο έργο του, έτσι άνοιξε ο δρόμος για την Μικρασιατική Εκστρατεία, τρέφοντας ένα τραγικό άλλοθι απαλλαγής ευθυνών μιας σίγουρης καταστροφής.
Δεν θα πρέπει, τιμώντας την μνήμη των ζωντανών πατρίδων (και όχι χαμένων, ή αλησμόνητων) να αναζητηθούν κατά πρώτον οι ευθύνες όλων των τραγικών σελίδων της ιστορίας για τις Ελλάδες της Ανατολής και τους Έλληνες (και όχι μόνο) της Ανατολής από τους ισχυρούς «φίλους και συμμάχους»; Μήπως η εστίαση (και μόνο) στην Τουρκία που, ως νέο κράτος, μεταφυτεύτηκε πάνω σε Ελληνικά χώματα θρέφει μια διαιώνιση του όλου ζητήματος σε όφελος εκείνων που δρουν ενάντια στην ιστορική αλήθεια;
