Η 19η Μαΐου, «ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου» διατηρεί ακέραια την ισχυρή της σημειολογία στην εθνική συλλογική μας μνήμη και συμπυκνώνει τον οφειλόμενο φόρο τιμής και δέησης για τους άταφους νεκρούς μας και για εκείνους που έζησαν τη βίαιη εγκατάλειψη της πατρογονικής εστίας και την οδύνη της προσφυγιάς.
Η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστη ο Ελληνισμός του Πόντου από τις τουρκικές θηριωδίες, στο διάστημα 1914-1922, αποτελεί τον μόνιμο στόχο και την επιδίωξη όλου του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Θα πρέπει να πεισθεί η παγκόσμια κοινότητα και να αποδεχθεί την αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια, ότι υπήρξε πράγματι μιά αποτρόπαια γενοκτονία. Τέτοια, που πέτρωσε τις καρδιές όσων την έζησαν μικρά παιδιά και που, όταν έφτιαξαν τα καινούργια σπιτικά τους στην Ελλάδα, μετά από μύριες ταλαιπωρίες, και έγιναν πατεράδες και μανάδες, παπούδες και γιαγιάδες, δεν μπόρεσε η νοσταλγία να νικήσει τον βαθύ πόνο που καταστάλαξε στις ψυχές τους. Κι’ όταν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, γόνοι της δεύτερης και τρίτης γενιάς, γαλουχημένα κι’ αυτά στα νάματα της ποντιακής ιδέας, τους πρότειναν ένα ταξίδι-προσκύνημα στον γενέθλιο τόπο, αρνήθηκαν γιατί δεν άντεχαν το ξαναζωντάνεμα της ολέθριας εμπειρίας, όπως μαρτυρεί η παρακάτω ποιητική στιχομυθία πατέρα με τον γιό του.:
Πατέρα, ας παίρω σε και παμ’
’ ς σον τόπον π’ εγεννέθες.
Να ελέπ’ ς τ’ οσπίτι σ’, το κεπί σ’
και το χωρίον όλεν.
Να πάμε ’ς σα παρχάρια’σουν
και ’ς σα πεγαδομάτια.
Να λέεις με π’ έπαιζες μικρός
και που τρανός εγάπ’ νες.
Πουλόπο μ’, δέβα μαναχός
κι εμέναν ξάϊ μη λες α’.
Η κάρδια μ’ άλλο κι κρατεί
τ’ εμόν να ελέπω ξένον.
Η εκκλησία μ’ έν αλών,
αχούριν το σχολείο μ’,
έρ’ μα τ’ οσπίτια ελέπ’ ατα,
’ς σα βρούλας φουντωμένα.
Μανάχον ’ς σα ταφία ’μουν
φυτρών’ νε μανουσάκια,
ατού να πας αντίς τ’ εμέν
ν’ αφτύν’ τς έναν κερόπον.
Τη φετινή 19η Μαΐου θα την τιμήσουμε και πάλι με το δικό μας νοερό «συλλείτουργο» και με τη συνυπόσχεση πως δεν θα υποστείλουμε τη σημαία του αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Ο αγώνας αυτός αποτελεί δικαίωμα και ύψιστο εθνικό μας χρέος και, μέχρι την τελική του δικαίωση, θα μας συνοδεύει ο όρκος που ο αείμνηστος Λεωνίδας Ιασονίδης κατέλιπε ως πολύτιμη κληρονομία για τις γενιές που ακολούθησαν:
«Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ, εάν επιλαθώμεθά σου, ώ πάτριος Ποντία Γη».
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΥΣΑΡΙΔΗΣ
Η ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΜΕΝΤΕΣΙΔΟΥ
