ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ

Ο αέρας ψυχρός παλεύει να τρυπώσει από τα ψηλά παράθυρα στο ξωκλήσι, καθώς οι «νεκροί» παλεύουν να δραπετεύσουν από τους πύρινους τοίχους.

Αναμαλλιασμένες μητέρες με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Γυναίκες με τα ρούχα ξεσκισμένα γεμάτα αίμα. Γέροι και γριές φορτωμένοι στις πλάτες αρρώστους. Κραυγές, θρήνος, ικεσία, βοή.

Το φως στην καντήλα τρεμοπαίζει. Η εικόνα απέναντι, ζωντανεύει θαρρείς. Ο Άγιος σαλεύει αργά. Τη σανίδα ν΄ αποσπαστεί προσπαθεί, στο έδαφος να κατέβει. Με τον κόκκινο μανδύα σκεπάζει το ναό κι ένα στεφάνι φωτεινό ακουμπάει στα μαύρα κορμιά.

Η τρίτη και τελική φάση των επιχειρήσεων, δεν χρειάστηκε παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά πέτουρα για ν’ ανάψει η φωτιά.

Υ.Γ. 9 του Δεκέμβρη. «Διεθνής Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας για τα θύματα του Εγκλήματος Γενοκτονίας και της Πρόληψης αυτού του Εγκλήματος».

Οι μνήμες και πάλι ξυπνούν. Οι πληγές που ποτέ τους δεν κλείσαν 100+2 χρόνια. Οι νεκροί ζητούν δικαίωση. Είμαστε αυτοί που δεν γενοκτονηθηκαν, αυτοί που κρατούν ασβέστη τη μνήμη των προγόνων τους!