ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΑΝΙΜΑΝΙΔΗ*

Έχω την τύχη αλλά και την ατυχία να ανήκω στη γενιά εκείνη των νεοελλήνων που οι γονείς τους γεννήθηκαν στον ιστορικό Πόντο. Οι ίδιοι όσο και οι συντοπίτες τους, εκτός από τους βίαιους εξισλαμισμούς ομοθρήσκων τους, από το 1908 μέχρι το 1923 έζησαν τις βιαιότητες, τις εξορίες και τις πορείες θανάτου στα τάγματα εργασίας, που κορύφωση τους είχαν τη Γενοκτονία 353.000 συμπατριωτών τους.

Όπως μάλιστα τεκμηριώνεται μέσα από  χιλιάδες ντοκουμέντα που βρίσκονται στα αρχεία  Υπουργείων εξωτερικών και Πρεσβειών δεκάδων χωρών και έχουν δει το φώς της δημοσιότητας από ιστορικούς και ερευνητές, ήταν μια καλά μεθοδευμένα εξόντωση χριστιανικών πληθυσμών, που άρχισε από τους σοσιαλιστές Νεότουρκους  το 1908  μέχρι το 1918 και ολοκληρώθηκε από τους στρατοκράτες και εθνικιστές του Κεμάλ Μουσταφά Πασά, από το 1919 μέχρι το 1922  και είχε στόχο τη φυσική  αλλά και την πολιτιστική τους εξόντωση. 

Όσοι από αυτούς επέζησαν, εγκατέλειψαν χωρίς τη θέλησή τους μαζικά τα μέρη τους για να σωθούν και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στην μητροπολιτική Ελλάδα, αλλά και στην γειτονική και ομόθρησκη Ρωσία, εγκαταλείποντας πίσω τους βιός και μεγάλες περιουσίες που είχαν δημιουργήσει, που σύμφωνα και με τον Τούρκο ιστορικό, Αλί Σαίτ Τσετίνογλου, με ευκολία και χωρίς κόπο καρπώθηκαν  επιτήδειοι Τούρκοι πολίτες. Στη συνέχεια Ελληνιστικά, Βυζαντινά και Χριστιανικά μνημεία, έπεσαν θύματα φανατισμένων εθνικιστών Τούρκων, οι οποίοι αφού τα σύλησαν, τα κατέστρεψαν, γκρεμίζοντας  ακόμα και τις στέγες και τα πατώματά και  στη συνέχεια πυρπόλησαν, για να εξαφανίσουν κάθε ίχνος της παρουσίας του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού  σε αυτές τις περιοχές. 

Ενώ μετά τη δημιουργία του σύγχρονου Τουρκικού κράτους, στερήθηκε το δικαίωμα σε χιλιάδες ποντιόφωνους μουσουλμάνους, που λόγω του θρησκεύματός τους δεν συμπεριλήφθηκαν στην συνθήκη ανταλλαγής των πληθυσμών της Λοζάνης και συνέχισαν να ζουν στις ιστορικές περιοχές του Πόντου , στην εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας ,αλλά και την προβολή της πολιτιστικής τους ιδιαιτερότητας. 

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι πρόσφυγες, στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να επιβιώσουν, δεν πρόσεξαν ότι συστηματικά και μεθοδευμένα το επίσημο Ελληνικό κράτος, με την ένοχη σιωπή του για τα τραγικά εκείνα γεγονότα του Πόντου και της Μικράς Ασίας, την προσκόλληση του στο Νατοϊκό δόγμα της ακεραιότητας της Τουρκίας και την πολιτική της προσέγγισης  της, μέσω δήθεν της «ελληνοτουρκικής φιλίας», διέπραττε ακόμα ένα έγκλημα σε βάρος του. 

Το έγκλημα της παραχάραξης της ιστορίας, της σιωπής, της λήθης,  αλλά και της συγκάλυψης της αλήθειας.   Χρειάστηκαν όμως 72 χρόνια, ώσπου το Ελληνικό κοινοβούλιο το 1994, να αποδεχθεί την πρόταση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων και με νόμο να ορίσει την 19 Μαΐου κάθε χρόνου σαν ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. 

Ενώ η σύγχρονη Τουρκία, όπως και τότε και σήμερα, αρνείται να κάνει το αυτονόητο που έκανε και η Γερμανία για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, να αναγνωρίσει δηλαδή τα όσα έκαναν σε βάρος μας οι πρόγονοί τους και να ζητήσει συγνώμη, για να μας πείσει ότι σέβεται την ιστορία και δεν θα τα επαναλάβει σε βάρος και άλλων λαών. 

Αντίθετα με τις μέχρι σήμερα παράλογες διεκδικήσεις  της από την Ελλάδα, τη συμπεριφορά της απέναντι στον αγωνιζόμενο Κουρδικό λαό, την παράνομη εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ,τη δολοφονία πολιτών της που διεκδικούν την εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα τους, όπως του Αρμένιου δημοσιογράφου Χράντ Ντίκ και του καθολικού ιερέα FatherSantoro και τη συνεχιζόμενη αλλοίωση της φυσιογνωμίας ιστορικών μας μνημείων. 

Αλλά και με τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις τους  σε βάρος προσώπων και κρατών, για αναγνωρίσεις  που έγιναν, όπως αυτές από τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄, της γενοκτονίας των Αρμενίων, από το Γερμανό Πρόεδρο κ. Γιόχαμ  Γκάουκ, που δημόσια ομολόγησε την συνενοχή της Γερμανίας στο σχεδιασμό της πολιτικής της Γενοκτονίας σε βάρος των Χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής , δεν διαφαίνεται από πουθενά ότι τουλάχιστον οι «νεοοθωμανοί Σουλτάνοι» να έχουν την πρόθεση να αλλάξουν την πολιτική τους, στα παραπάνω θέματα. 

Η μνήμη της μεγάλης θυσίας των  353.000 χιλ. προγόνων μας ,για για τα 2.000.000  όπου γης  Ελλήνων Ποντιακής καταγωγής εξακολουθεί και παραμένει και σήμερα άσβεστη. 

Η ηθική αυτή διάσταση της ατομικής και συλλογικής μνήμης, για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για την αναγνώριση της Γενοκτονίας έχει ουσιαστικό περιεχόμενο ,αφού λόγω της διαφορετικότητάς μας, έχουμε νοιώσει στο πετσί μας το ρατσισμό και την πολιτική  της Γενοκτονίας, με την άδικη απώλεια χιλιάδων συμπατριωτών μας και την εγκατάλειψη χωρίς την θέλησή μας ιστορικών μας εδαφών όπου οι πρόγονοί μας έζησαν ειρηνικά και δημιουργικά, για 3.000 χιλιάδες  χρόνια. 

Όχι για να καλλιεργήσουμε το μίσος ανάμεσα στους λαούς μας ,αφού οι πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας παραμένουν ισχυρές στην συνείδηση και την ψυχή μας. Αλλά για να πληροφορήσουμε τους σύγχρονους Τούρκους πολίτες και τον πολιτισμένο κόσμο για τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής της Γενοκτονίας, που ένα αιώνα πριν εφαρμόστηκε σε βάρος μας. Για να θωρακίσουμε τις ψυχές των σύγχρονων Ελλήνων ώστε να μην θρηνήσουμε ποτέ άλλες Γενοκτονίες, να μην ζήσουμε άλλη προσφυγιά ,να μην υπάρχουν και άλλες αλησμόνητες πατρίδες. 

Όχι για να πάρουμε εκδίκηση ,για τα όσα σε βάρος των προγόνων μας έκαναν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλίστές. Αλλά για να σπάσουμε το απόστημα της λήθης που δημιουργήθηκε από την σιωπή που προσπάθησαν να μας επιβάλλουν, Για να υπηρετήσουμε την αλήθεια και την δικαιοσύνη και να φωτίσουμε αυτές τις μαύρες σελίδες της ιστορίας. 

Για να δώσουμε την ευκαιρία στις σύγχρονες Τουρκικές ηγεσίες να ζητήσουν συγνώμη για τα όσα σε βάρος μας έκαναν στο παρελθόν οι προγονοί τους και να ελευθερωθούν επιτέλους και οι ίδιοι από τις ενοχές που χρόνια τους ακολουθούν. 

Σήμερα μάλιστα ο  αγώνας αυτός της διατήρησης της ιστορικής μνήμης, αλλά και της αναζήτησης της αλήθειας αποκτά ξεχωριστή σημασία. Αφού η χώρα μας και ο Ελληνικός λαός που διεκδικεί να έχει το ρόλο του υποκειμένου και όχι του αντικειμένου της ιστορίας, δέχεται ένα ολοκληρωτικό πόλεμο από τους σταυροφόρους της αριστοκρατίας του χρήματος και δανειστές μας ,της Νέας Τάξης πραγμάτων ,αλλά και από αυτούς που σχεδίασαν την πολιτική της Γενοκτονίας σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών για λογαριασμό των Νεοτούρκων και των Κεμαλιστών και στη συνέχεια εφάρμοσαν οι ίδιοι, σε βάρος των Εβραίων. 

Η Ελληνική κυβέρνηση, τα κόμματα και τα στελέχη τους οφείλουν ύστερα από την απόφαση του Ελληνικού κοινοβουλίου της 24.02.1994 και τα όσα δηλώνουν χρόνια τώρα για την ευθύνη και την καταδίκη της Τουρκίας για την Ποντιακή Γενοκτονία, να φέρουν το θέμα της αναγνώρισης της σε Διεθνές επίπεδο, σε όλα τα παγκόσμια Forum. 

Να θέσουν επίσης ως προϋπόθεση συνέχισης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αναγνώριση από μέρους της, όσων σε βάρος μας έκαναν οι πρόγονοί τους. Τότε μόνο είναι βέβαιο ότι οι πληγωμένες ψυχές των χιλιάδων συμπατριωτών μας θα βρουν ηθική  δικαίωση και ανάπαυση. 

Έτσι μόνον είναι βέβαιο ότι   οι σχέσεις ανάμεσα στους γειτονικούς λαούς Τουρκίας και Ελλάδας θα μπορούν να βασίζονται πάνω σε στέρεες βάσεις ,προς όφελος και των δύο. 

*Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΑΝΙΜΑΝΙΔΗΣ, είναι Ιστορικός - συγγραφέας, επίτιμος πρόεδρος της Π.Ο.Π.Σ., Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.