Την δική της πρόταση κατέθεσε στο προεδρείο της συνάντησης Ενότητας και Αδελφοσύνης την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016, που έγινε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η πρόεδρος της ΠΟΠΣ Χριστίνα Σαχινίδου. Ωστόσο δεν διαβάστηκε ολόκληρη, λόγω της τρίλεπτης παρέμβασης που είχε δικαίωμα ο κάθε ομιλητής. Ο efxinospontos.gr δημοσιεύει ολόκληρη την ομιλία της Χριστίνας Σαχινίδου.
Αγαπητοί συμπατριώτες. Με μεγάλη χαρά διαπιστώνω ότι είμαστε και πάλι όλοι εδώ, σε ακόμη μία χρήσιμη διαδικασία, από τις πολλές που πραγματοποιούνται, ιδίως τον τελευταίο καιρό. Όπως διαπιστώνουμε όλοι όσοι έχουμε προσωπική επαφή με τον απλό κόσμο, όχι μόνο με την ποντιακή κοινότητα, αλλά και με την ευρύτερη κοινωνία, είναι απαίτηση των καιρών να προχωρήσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι και μακριά από οτιδήποτε μπορεί να μας κρατούσε σε απόσταση μέχρι τώρα. Να θυμηθούμε και να ενισχύσουμε όσα μας ενώνουν και να αφήσουμε σε δεύτερη μοίρα αυτά που θα μπορούσαν να μας χωρίζουν.
Ως εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων βρίσκομαι εδώ για να εφαρμόσω τις σχετικές αποφάσεις των Οργάνων Διοίκησης της Π.Ο.Π.Σ. και να συνδράμω με όλες μου τις δυνάμεις, ώστε να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια, για την ουσιαστική, οριστική και ανόθευτη ενότητα, που θα σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας εποχής
για τον Ποντιακό χώρο.
Ξέρετε, αν ρωτήσουν και όλους εμάς που είμαστε σήμερα εδώ, ποιο είναι το μεγαλύτερο ζητούμενο και αυτής της συνάντησης, η απάντηση που θα έπαιρνε συντριπτικό ποσοστό θα ήταν
“να πραγματοποιηθεί η ενότητα του Ποντιακού χώρου”.
Όμως, αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο την έννοια της ενότητας ή ο καθένας μας
κατανοεί και προσδοκά διαφορετικά πράγματα από τους υπόλοιπους; Και πώς μπορούμε να βρούμε έναν κοινό τόπο, ώστε να κάνουμε το βήμα προς τα εμπρός;
Για να αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα, θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς πρωτίστως με τους εαυτούς μας και μετά με τους άλλους…
Δεν έχω σκοπό να κουράσω, κάνοντας ιστορικές αναδρομές και εξηγώντας το πώς βρεθήκαμε σε αυτό το σημείο. Είναι γνωστά θέματα, καλώς ή κακώς, όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές περιπτώσεις της δημόσιας ζωής, ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάζει τα συμπεράσματά του
και να λειτουργεί όπως επιθυμεί. Το δυσάρεστο είναι, όταν τουλάχιστον μία πλευρά επιλέγει την πολεμική προσέγγιση, προκειμένου να επιβάλλει την άποψή της σε όσους διαφωνούν με αυτήν ή και σε όσους δεν έχουν σχηματίσει ολοκληρωμένη γνώμη.
Σε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και της εσωστρέφειας, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων έχει επιλέξει την αποφυγή της ακραίας αντιπαλότητας με φορείς και πρόσωπα που έχουν αναλωθεί σε προσβολές ή και συκοφαντίες, σε βάρος της Π.Ο.Π.Σ. και των εκπροσώπων της.
Ιδίως επί των ημερών μου, έχουμε επιχειρήσει την προσέγγιση με όλους, χωρίς διακρίσεις,
χωρίς προκαταλήψεις, ώστε να προχωρήσουμε όλοι μαζί την επόμενη μέρα.
Στο σημείο αυτό, είμαι υποχρεωμένη, να κάνω σαφές προς όλους, ώστε να μην έχουμε παρεξηγήσεις, ότι η ενότητα δεν είναι συνώνυμη του… τσουβαλιάσματος.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε πράξει ή παραλείψει τα ίδια και, σε κάθε περίπτωση,
η λογική των συμψηφισμών δεν μας εκφράζει. Σίγουρα και η Π.Ο.Π.Σ. έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα αποτολμούσε
να παρουσιάσει το συνολικό έργο της Ομοσπονδίας που έχω την τιμή να εκπροσωπώ ως «καλώς καμωμένο», επιρρίπτοντας την ευθύνη σε όλους τους άλλους, όπως μας έχουν συνηθίσει, δυστυχώς, προηγούμενοι επικεφαλής οργανωμένων φορέων του χώρου.
Όμως, όσα κι αν έχει ή θέλει να καταμαρτυρήσει ο καθένας σε βάρος της Π.Ο.Π.Σ., δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει, ότι διαχρονικά η Ομοσπονδία μας επιδιώκει την ενότητα.
Ιδίως την τελευταία τριετία, έχουμε επιχειρήσει, ακολουθώντας πάντοτε την θεσμική οδό,
να προσεγγίσουμε κάθε ενδιαφερόμενη πλευρά, για την ουσία, όχι τις εντυπώσεις. Δυστυχώς, μέχρι και σήμερα, κάθε προσπάθειά μας έχει πέσει στο κενό, χωρίς να ευθύνεται η Π.Ο.Π.Σ. Θυμίζω, την προσπάθεια για κοινές εκδηλώσεις, ιδίως για τις επετειακές εκδηλώσεις για την Γενοκτονία.
Δυστυχώς, χωρίς να υπεισέρχομαι στα εσωτερικά άλλων, φαίνεται ότι η άρνηση της συγκεκριμένης και εφικτής πρότασης της Π.Ο.Π.Σ. ήταν τόσο προσχηματική, που οδήγησε και σε αλλαγές στην διοικητική δομή της Π.Ο.Ε. Το ίδιο, μήπως, δεν συνέβη και στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης της Παγκόσμιας Ποντιακής Νεολαίας; Όταν υπήρχαν συγκεκριμένες διαφωνίες και ενστάσεις για ανούσια ζητήματα, την στιγμή που η Θεσσαλονίκη θα είχε την τύχη να φιλοξενεί εκπροσώπους της Νεολαίας μας από όλα τα σημεία του κόσμου;
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες. Όπως φαντάζομαι πως έχει γίνει κατανοητό,
βρίσκομαι σήμερα εδώ, με πλήρη επίγνωση της υφιστάμενης κατάστασης και με την πρόθεση να συνεισφέρω θετικά στην προσπάθεια να κάνουμε, όλοι μαζί, ένα βήμα εμπρός.
Αυτό που θέλω να τονίσω, για άλλη μια φορά, η Π.Ο.Π.Σ., με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης που συνοδεύει την αρχαιότερη Ποντιακή Ομοσπονδία του ελλαδικού χώρου, έχει όλη την καλή διάθεση να συμμετάσχει σε κάθε λογική και ρεαλιστική προσπάθεια για την ενότητα του Ποντιακού χώρου, μέσα σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού και αλληλεγγύης.
Ωστόσο, αν θέλουμε να προχωρήσουμε όλοι μαζί και προς τον ίδιο προορισμό, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από μια κοινή βάση, η οποία συνίσταται από συγκεκριμένα, ξεκάθαρα δεδομένα.
Δεδομένο πρώτο: όσο συνεχίζεται η εικόνα κατακερματισμού του οργανωμένου Ποντιακού χώρου, δεν μπορούμε να συζητάμε σοβαρά για την επίλυση των ζητημάτων και την ικανοποίηση των διαχρονικών αιτημάτων μας.
Η εύκολη διαπίστωση είναι πως κανένας θεσμικός παράγοντας δεν θα μας παίρνει στα σοβαρά…
Όμως, και αυτό θα ήθελα να το προσέξουμε όλοι πάρα πολύ, η μη ενότητα, επιφέρει σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία όλων μας, ακόμη και στην ίδια την Ποντιακή Κοινότητα.
Δεν ξέρω αν και πόσοι το έχετε καταλάβει κι εσείς, αλλά όλο και περισσότεροι συμπατριώτες μας εμφανίζονται όλο και πιο απογοητευμένοι από το συνεχιζόμενο αδιέξοδο.
Δεδομένο δεύτερο: πολλές φορές ακούω καλέσματα ενότητας, με υποσημειώσεις και αστερίσκους -και αυτό με εξοργίζει.
Ελπίζω να έχει γίνει αντιληπτό ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή που κάποιοι θεωρούσαν πως μπορούσαν να διαφεντεύουν τις τύχες του χώρου, με όρους προσωποκεντρικούς ή ακόμη και συμφεροντολογικούς.
Η Π.Ο.Π.Σ. δίνει το σήμα της ενότητας, χωρίς περιχαρακώσεις, χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς προκαταλήψεις και περιμένει από όλους να πράξουν το ίδιο -με έργα, όχι με ευχολόγια…
Δεδομένο τρίτο: κόντρα στο πνεύμα των ημερών, υπάρχουν στιβαρές και σοβαρές προσωπικότητες Ποντίων συμπατριωτών μας, οι οποίοι και την διάθεση και την δύναμη να προσφέρουν με ποικίλους τρόπους.
Είναι προφανές, ότι -ιδίως στην σημερινή συγκυρία- τέτοιες παρουσίες οφείλουν να αξιοποιούνται στο έπακρο και όχι να επιχειρείται να απαξιώνονται, επειδή δεν παρασύρονται και δεν συμπράττουν με όσους είχαν συνηθίσει σε άλλες πρακτικές…
Δεδομένο τέταρτο: η διεθνοποίηση του Ποντιακού ζητήματος, έχει ενεργοποιήσει πυρήνες σε όλον τον κόσμο και έχει αλλάξει τα δεδομένα, ως προς τα μέσα επίτευξης του στόχου της παγκόσμιας αναγνώρισης της Γενοκτονίας.
Έτσι, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να καταμετρούμε αρκετούς, ενεργούς και δυναμικούς φορείς, ανά τον κόσμο.
Η Ελλάδα διατηρεί την ισχυρότερη φωνή, όχι όμως την αποκλειστικότητα στην εκπροσώπηση των Ποντίων.
Και αυτό είναι ένα δεδομένο, που όχι μόνο δεν μπορούμε να αγνοούμε, αλλά οφείλουμε να συνεκτιμήσουμε και να το εντάξουμε στο πλαίσιο της περιβόητης και πολυπόθητης ενότητας του Ποντιακού χώρου.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι η θέση της Π.Ο.Π.Σ. για την ενότητα του χώρου είναι ξεκάθαρη, σαφής και σταθερή.
Λέμε ΝΑΙ στην ενότητα, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα, εντός κι εκτός Ελλάδας.
Λέμε ΝΑΙ στην ενότητα, παραγνωρίζοντας τις όποιες διαφορές και αγκυλώσεις του παρελθόντος, αλλά με σεβασμό στην ιστορική διαδρομή όλων.
Λέμε ΝΑΙ στην ενότητα, γιατί αυτή είναι η ρητή εντολή των σωματείων-μελών μας, γιατί αυτό είναι που πραγματικά επιζητά ο κάθε συμπατριώτης μας.
Όσοι επιμένουν σε τακτικισμούς και προσχηματικές υπεκφυγές, είναι καταδικασμένοι να βιώσουν την απομόνωση και την απαξίωση, που αρμόζει σε όσους λειτουργούν ως μικροπρεπείς και μικρόνοες, προτάσσοντας τις ατομικές τους προτεραιότητες, αντί για το συλλογικό καλό.
Η Π.Ο.Π.Σ. είναι σε θέση να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, ρεαλιστικές και άμεσα εφαρμόσιμες, ώστε να κάνουμε το επόμενο βήμα και να φανούμε αντάξιοι της κρισιμότητας των καιρών και των προσδοκιών των Ποντίων συμπατριωτών μας, όπου γης.
Τώρα, όχι αύριο!
Γιατί, όπως έλεγε και ο Δημόκριτος: Το αεί μέλλειν ατελέας ποιέει τας πρήξιας. Δηλαδή, η διαρκής αναβολή δεν ολοκληρώνει τις πράξεις.
