ΤΟΥ ΦΟΡΗ ΠΕΤΑΛΙΔΗ
Η Σοφία Αμπερίδου, είναι μια καλλιτέχνης, ζωγράφος – αγιογράφος, που οι ρίζες, τα ακούσματά της, αλλά και η ίδια της η ζωή, οδηγούν τα βήματά της, στην μακραίωνη ιστορία του ποντιακού ελληνισμού.
Με ρίζες από τον αλησμόνητο Πόντο, η Σοφία Αμπερίδου, γεννήθηκε στην Κατερίνη, δημιουργεί επαγγελματικά στη Θεσσαλονίκη όπου ζει με την οικογένειά της, και έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Πρόσφατα δέχθηκε πρόσκληση από μουσείο του Καναδά να συμμετάσχει στη
διαδυκτιακή έκθεση που διοργανώνει το Μουσείο
Musée international d'art naïf de Magog - Fondateur Yvon M. Daigle
στον Καναδά με θέμα: «Le temps du coronavirus, là où je vis»
«Η εποχή του κοροναϊού, όπου ζω».
Το έργο της Σοφίας Αμπερίδου επιλέχθηκε για την αισιοδοξία και την ελπίδα που εκπέμπει. Γιατί η Ανάσταση είναι η νίκη κατά του θανάτου.
Στοιχεία του έργου.
Τίτλος: Η χαρά της Αναστάσεως (Λαμπρής χαρά).
Διαστάσεις: 70χ50εκ - Υλικά: Ακρυλικά σε καμβά.
Δημιουργία: Σοφία Αμπερίδου, 2020.
Η εφημερίδα ΕύΞΕΙΝΟΣ ΠΟΝΤΟΣ και το site https://efxinospontos.gr/ ζήτησαν από τη Σοφία Αμπερίδου να μιλήσει για το έργο της και το τι είναι αυτό που την οδηγεί στο δρόμο του ποντιακού ελληνισμού πολιτισμού.
Η Σοφία Αμπερίδου, δημιουργώντας το έργο η «Λαμπρής Χαρά»
Τι ήταν αυτό που σου ενέπνευσε για το έργο σου.
Το έργο δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2020 έπειτα από παράκληση της Έδρας Ποντιακών Σπουδών του ΑΠΘ και προσωπικώς από τον δρ. Ιστορίας, Επίκουρο καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ. Κυριάκο Χατζηκυριακίδη, ο οποίος είχε την ευγενή καλοσύνη να μου ζητήσει ένα ανάλογο έργο, για να συνοδέψει την ευχετήρια ανάρτηση της Σχολής στο διαδίκτυο εν όψει του Πάσχα. Άδραξα λοιπόν κι εγώ την ευκαιρία και δημιούργησα πάνω στο κείμενο που μου εστάλη, το Σταυρεωτικό άσμα «Λαμπρής Χαρά» που διέσωσε από το «περιβόλι» της παράδοσής μας ο Δ. Κ. Παπαδόπουλος (Σταυριώτης), το οποίο συμπεριέλαβε στο άρθρο του «Άσματα του χωρίου Σταυρίν» στο Αρχείον Πόντου της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, 14 (1949),64.
Το κείμενο αυτό υπήρξε η αφορμή κι ο οδηγός μου για να εκφράσω στον καμβά μου το Πάσχα των Ελλήνων, όπως το γιόρταζαν για αιώνες και στον Πόντο. Έτσι στο έργο μου που φέρει ομώνυμο τίτλο με το κείμενο, απεικονίζεται η ευφορία που φέρνει η Ανάσταση σε μικρούς και μεγάλους. Παράλληλα με τα εικονιζόμενα στοιχεία του έργου, δίνεται έμφαση στη μνήμη των νεκρών και όσων έμειναν πίσω, που όμως κανείς δεν τους ξεχνά, αφού μαζί τους μας δένει η κόκκινη κλωστή της μνήμης και της παράδοσης μας. Το σκηνικό βρίσκεται στην Ελλάδα, αλλά νοητά συνδέεται με την πατρίδα τον προγόνων μας και υπομνηματίζει την προσδοκία της ανάσταση της…
Συγκυριακά η δημιουργία του έργου πραγματοποιήθηκε εν μέσω καραντίνας λόγω του κορονοϊού και δημιούργησε σε μένα, αλλά και στον κόσμο που το αντίκριζε, ένα κλίμα νίκης κατά της απόγνωσης του θανάτου, όπως και συναισθήματα ελπίδας, χαράς κατά της θλίψης! Όλα αυτά λειτούργησαν θετικά, ώστε να έχω την εξαιρετική τιμή και χαρά, αυτό το έργο μου και με τίτλο «Η χαρά της Ανάστασης» για την καλύτερη κατανόηση από την παγκόσμια κοινότητα, να συμπεριληφθεί στην διαδικτυακή έκθεση που διοργάνωσε το μουσείο Musée international d'art naïf de Magog - Fondateur Yvon M. Daigle στο Κεμπέκ (Καναδά) με θέμα: «Le temps du coronavirus, là où je vis» «Η εποχή του κοροναϊού, όπου ζω». Στην έκθεση συμμετέχουν συνολικά 148 έργα, δημιουργίες γυναικών από όλο τον κόσμο, που ζωγραφίζουν με Ναΐφ τεχνοτροπία (Naïve art). Είναι η δεύτερη συνεργασία μου με το μουσείο μετά την πρώτη που ήταν το 2016.
Έχεις έντονο το στοιχείο της παράδοσης των Ελλήνων του Πόντου. Είναι τρόπος έκφρασης, ζωής, και βιωμάτων ή κάτι άλλο.
Δεν ξέρω που ακριβώς βρίσκεται η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά μάλλον είναι όλα αυτά μαζί! Όταν γεννιέσαι σε ένα προσφυγικό περιβάλλον και ποτίζεσαι από την παιδική σου ηλικία με αληθινές ιστορίες, όπως τις έζησαν ο παππούς και η γιαγιά, όντας διωγμένοι και ξεριζωμένοι από την πατρογονική τους εστία στο ΚαγιάΑλάν της Κερασούντας νομοτελειακά δεν έχεις άλλη επιλογή, αφού το τραύμα της προσφυγιάς είναι τόσο δυνατό, υπάρχει στα κύτταρα μας και ζητάει έξοδο και λύτρωση! Όταν μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον με έντονα τα θρησκευτικά και παραδοσιακά στοιχεία, η ψυχή σου γίνεται ένας κήπος και θέλεις να μοιραστείς τα άνθη που βγαίνουν! Στην περίπτωση μου δεν υπήρχε άλλη επιλογή, καθώς όλα αυτά, όχι μόνο επηρέασαν κι επηρεάζουν την τέχνη μου αλλά την καθοδηγούν μέχρι σήμερα. Έγιναν η κεντρομόλος καλλιτεχνική μου ιδέα και το όραμα μου χωρίς καν να το καταλάβω. Χωρίς να θέλω να πω μεγαλοστομία, νομίζω πως η μοίρα κι ο Θεός με επέλεξαν και βρέθηκα σε αυτό τον καλλιτεχνικό δρόμο, για τον οποίο θα κάνω ότι είναι δυνατόν για την ανάδειξη του Ποντιακού Πολιτισμού, αν φυσικά μου δοθούν οι ευκαιρίες. Εξάλλου όπως κι εσείς διαπιστώνεται στο έργο μου υπάρχει έντονο το δοξαστικό στοιχείο και είμαι ευτυχής που όλο και περισσότεροι άνθρωποι στηρίζουν την προσπάθεια και τον αγώνα μου.
Τα έργα των καλλιτεχνών μπορείτε να δείτε εδώ:
https://www.artnaifmagog.com/collections/index.php/Search/objects/Index?search=ex-2020-2B-V&fbclid=IwAR1kPeWXSVvomQmIqVq7p7JRJpt_z5HLV8U83HhFZ90cFA1_0IgRA0ZPb28
Στην αρχική φωτογραφία του κειμένου, διακρίνεται το έργο της Σοφίας Αμπερίδου, «Λαμπρής Χαρά»
