Χρόνα και χρόνα τρών’ παράν

Θεέ μ’ ξάϊ ’κί χορτάζ’νε

τογρία τρένα να εφτάν

μίαν ’κί λογαραζ’νε.

Ο είς τον άλλον σην βουλήν

το δάχτυλον κουνίζ’νε

το καπαάτ’ ντο έχ’νε ατοίν

μίαν πως ’κί νουνίζ’νε.

Πενήντα εφτά ψήα εχάθανε

άμον αγγέλ’ πετούνε

ο κόσμον όλεν κλαίει, πονεί

σον κόσμον ατουν ζούνε.

Σκύλ’ γλύφ’νε τα κατσία ’τουν

και κάθουνταν και λένε

«ποίος θυμάτατσεν ατοίντς;»

και ξάϊ ’κί πουσμανεύ’νε.

Σ’ οσπίτα τουν τα κυρουκά

νύχταν, ημέραν κλαίνε

εισαγγελείς και υπουργοί

ντο είν’ ατά ντο λένε;

Σ’ αποθαμέντς όλ’ πολεμούν

το καπαάτ’ να σύρ’νε

φταίξιμον σην κιαντίν ατουν

να θέκ’ κανάν ’κί αφήν’νε.

Σον τόπον ντ’ έεντον το κακόν

την άσφαλτον εσέγκαν

ταγούτεψαν αδά κι ακεί

ιχνάρα να μη φαίνταν.